Po mieście

Piątek, 24 kwietnia 2015 · dodano: 26.04.2015 | Komentarze 0

Jazda po mieście rowerem, celem załatwienia różnych spraw, jest czasem efektywniejsza, niż robienie tego samego samochodem. A o ileż przyjemniej - tylko strach rower bez cienia opieki zostawić, dlatego rower też ze mną "wchodził" do sklepu.

Wzgórza Lewińskie, czyli szycie w wydaniu Ani

Środa, 22 kwietnia 2015 · dodano: 22.04.2015 | Komentarze 1

No i diabeł mnie podkusił. Doszłam do wniosku, że nigdy drogą w prawo nie jechałam. Zajrzałam więc do garmina i ..... zaczęłam szyć.
Na drzewie widziałam tylko oznaczenie zielonego szlaku, który bladego pojęcia nie mam dokąd prowadził, ale skoro garmin pokazuje, że jest tu jakaś ścieżka, więc czemu nie? 

Sweetfocia musi być - zawsze chciałam mieć takie nogi, więc w końcu mam - proszę :):)

Rozdroża były co chwila, więc zabawa z garminem też. Odruchowo kierowałam się za każdym razem w lewo, zastanawiając się gdzie właściwie wyjadę. Przejazd przez łąki wzdłuż czyjegoś prywatnego terenu (ogrodzonego i oznakowanego) okazał się bardzo urokliwy i niezbyt męczący. Szlak po drodze się gdzieś zgubił, ale nagle dotarłam do lasu i kolejnego oznaczenia zielonego szlaku. Ufff, czyli się nie zgubiłam.

Grodziec - tam byłam przedwczoraj.

I nagle oczom mym ukazał się ZJAZD!!!!!   WOOOOOW!. Dalej nie wiedziałam, gdzie jestem, no ale jak nie zjechać taką drogą? Spore nachylenie i gdybym miała tą drogę, jako wjazd, to chyba porównałabym ją do podjazdu z Ameriki. Gdyby było mokro, to nie byłoby tak lajtowo, bo przypuszczalnie błoto i roztopy zrobiłyby z tego zjazdu hardcor. Na szczęście było sucho.

Ostatecznie wylądowałam na jakiejś łące i po oględzinach terenu doszłam do wniosku, że jestem z drugiej strony Lewina. No fajnie - nie taki był plan, ale też zrobiło się ciekawie. 

Kolejny kierunek? Oczywiście w lewo. Sądząc po przekaźniku, dotarłam do Jarkowa. Dalej to już pomknęłam do E-8 i asfaltem wróciłam do domu. 

Spodobało mi się takie odkrywanie nowych ścieżek. Pewnie inni (czyt. Cerber) odkryli ją już dawno temu, ale ja jechałam tędy pierwszy raz w życiu - a tak niedaleko od domu. Nie było ciężkich zjazdów, trudnego terenu, czy innego wariactwa. A jakże fajna traska mi się trafiła.

https://connect.garmin.com/activity/753946304

Grodziec-Jeleń-Lewin-Kudowa

Poniedziałek, 20 kwietnia 2015 · dodano: 21.04.2015 | Komentarze 2

Nielekko.
Nie za szybko.
Jadąc i idąc.
I oczywiście mówię za siebie, bo Bogdan to wszystko wjechał i nie miał z tym najmniejszego problemu.

Widoczność w tym dniu była wyjątkowa, skoro dojrzeliśmy nawet Karkonosze:


Lans też musi czasem być. :)
Podjazdy to nie jest moja ulubiona czynność rowerowa. Staram się i przełamuję, ale nie mam parcia, żeby podjechać za wszelką cenę każdą hopkę. Bogdanowi sprawia to coraz większą frajdę i widzę, że go cieszy każde zdobycie cięższej hopy, a ja? Ja jadę, ale żeby ze mnie buhał entuzjazm, to bym nie powiedziała.
Grodziec zdobyty. Można zacząć jazdę.

Przed właściwym zjazdem, który był naszym dzisiejszym celem, Bogdan mierzy się jeszcze kilkukrotnie z powalonym pniem i w  końcu wychodzi. Ten odcinek ma jakieś 500 m, ale jest rewelacyjny do pokonywania lęku wysokości, bo stromizna jest na nim nieziemska. Pamiętam do dziś swój pierwszy zjazd tym odcinkiem i adrenalinę, która aż mi uszami wychodziła. Tym razem takiego woooow nie było, ale też nie do końca go zjechałam. Gdzieś w połowie drogi mnie zniosło i zaliczyłam bliskie spotkania z powalonym drzewem. Ale potraktowałam to lajtowo i uparłam się, że wsiądę na rower na takim nachyleniu i zjadę go do końca. Uffff - udało się!!!! Zaczynam łapać o co w tym chodzi i zaliczam wreszcie początki końca strachów w tym temacie.

Homole, a niedługo później Zielone Ludowe i podjazd do Jelenia.



Z Jelenia terenowy zjazd do Zimnych Wód i już asfaltem powrót do Kudowy przez Lewin i E-8.

Broumovskie Steny i Hvezda

Niedziela, 19 kwietnia 2015 · dodano: 28.04.2015 | Komentarze 2

Tym razem to Świdnica była gościem Kudowy. Niestety nie mogliśmy pojechać w komplecie w teren, bo Lea dopiero zaczyna się "zrastać" i jeszcze trochę to potrwa. Niemniej jednak, razem z Bogdanem, do Pasterki dzielnie asfaltowymi dziurami dotarli na rowerach, podczas gdy druga dwójka - dzięki uprzejmości Kuby - się podwiozła. Po niewielkiej nasiadówce Bogdan, Kuba i ja oddaliliśmy się w kierunku Broumovskich Sten, a Emi obrała kierunek przeciwny, czyli: Zieleniec.

Machowski Kryz i Bożanowski Spicak można sobie odpuścić w opisie, bo to już brzmi jak ukochana, ale zdarta płyta.



Zdecydowanie ciekawszym i nowszym punktem tych wypraw zaczyna być żółty szlak przed telewizorami. Oj, dzieje się na tym odcinku, dzieje. Nie nabrałam jeszcze odwagi, żeby go zjechać, więc robiłam za fotografa. Ale chłopaki pocisnęli po nim, że aż miło było patrzeć.

Potem oczywiście telewizory - zjechali wszyscy, nie wszyscy zadowoleni ze stylu, w jakim go zrobili. Rozmawialiśmy potem o tym i przyznaję Emi rację, że to ten moment, w którym nie liczy się zjazd w ogóle, tylko styl, w jakim się zjechało.

Dotarcie do Ameriki i pora na odpoczynek oraz kontakt z Emi, która akurat w Zieleńcu podziwiała widoki. Uff, pora zabrać się za podjazd do uskoku. Prowadząc rower przez jakieś 70% podjazdu zastanawiałam się, czy do tej pory pokonywałam coś trudniejszego - nie przypomniałam sobie. Ale postanowiłam powalczyć i choć trochę go wjechać.
A oto efekty tej nierównej walki:

No i uskok - chłopaki koncertowo, a mi dziś nie wyszło - w ostatniej chwili jakoś wymiękłam. Ale nie próbowałam drugi raz, bo inny cel był tego dnia: śpieszno nam było na Hvezdę. I NIE ŻAŁUJĘ !!!!!!






Dotarliśmy do niej i ...... umarłam w butach. Żadne, ale to absolutnie żadne zdjęcie, czy filmik amatorski nie oddadzą tego, co zobaczyłam. Nogi mnie zabolały już od samego stania, a w głowie zaświtała mi myśl: jak stąd ZEJŚĆ z rowerem. Po prostu kompletnie mnie powaliło. Przy tym, to uskok i tv razem wzięte są kaszką z mleczkiem dla przedszkolaków. I myślę, że nie przesadzam.
Czy ktoś z beesowiczów tam był? To proszę o wrażenia, bo moje są nieziemskie.

Najpierw są schody i korzenie. Potem ostry skręt w prawo i decyzja:

- od razu w prawo między drzewami po korzeniach, ale z uskokiem na pół metra i ryzykiem wpadnięcia na następne kamienne schody i wieeeelki głaz?
czy
- minąć drzewa i dopiero za nimi w prawo, ale po kosmicznych, zakrytych zgniłymi liśćmi kamolach, a zaraz po nich belce, kolejnych kamolach, korzeniach i na końcu z głazem wielkości stodoły?

A to wszystko na tak stromym nachyleniu, że stać trudno. !!!!!!

Hmmm, opis też nie oddaje tej masakry.

Kuba z Bogdanem zaczęli analizę wyboru lepszej (łatwiejszej? dającej większe szanse przeżycia zjazdu?) ścieżki i zdecydowali: opcja nr 2. Musiałam się więc tak ustawić z aparatem, żeby im w absolutnie żaden sposób nie zagrozić, a jednocześnie, jak najwięcej ogarnąć. Nawet znalezienie miejsca do fotki nie jest tam takie proste.





Nawet nie odważyłam się zejść z rowerem - Kuba go sprowadził.

Zjazd zaczął Kuba, potem pojechał Bogdan.
Brzmi to jakoś? Nieeee.
Więc jak opisać ten strach, że się zabiją?
I przypływ adrenaliny, gdy wylądowali cało i zdrowo po zjeździe?
I radość, jakbym to ja sama zjechała.

A tak to wyglądało na filmiku:

Dalszy odcinek zielonego szlaku też nie był banalny, ale po hardcorze sprzed chwili, prawie w ogóle tego nie zauważyliśmy.

Potem to już asfaltowy powrót na Pański Krzyż i terenowo do Pasterki, skąd Bogdan pojechał dalej, a my z Kubą zapakowaliśmy się do auta i do domu. Przy okazji doczekałam się pięknej fotki na tle Karkonoszy.

Objazd trasy wyścigu mtb XC Kudowa

Piątek, 17 kwietnia 2015 · dodano: 21.04.2015 | Komentarze 0

W zasadzie, to niewiele jest tu do napisania poza tym, że trasę panowie przygotowali naprawdę super. Dystans nie będzie długi, bo jedna pętla to ok. 4 km z przewyższeniem ok. 135 m, ale jest bardzo sprytnie pokręcona między drzewami, zjazdy - jak na Parkową - też nie są takie banalne. Zwłaszcza skręt w prawo przy kościółku ewangelickim może zrobić komuś mały problem, jeśli będzie tłok i ktoś zblokuje resztę. Fajnie, że chłopakom chciało się popracować nad zmianą zeszłorocznej trasy - na pewno urozmaici to wyścig, bo miejsca do wyprzedzania będzie bardzo mało. Ci, którzy się będą chcieli ścigać, muszą się wysunąć do przodu praktycznie od razu, bo potem będzie trudno. Ale chyba o to chodziło.

Po zrobieniu dwóch pętli (na pierwszej pomyliłam drogi), pojechaliśmy w kierunku myjni, zaliczając po drodze "górki" i zjazd za szkołą. Och, jak ja to miejsce lubię!!!!! Co rusz coś na nim  ćwiczę - tym razem jazdę bez hamulców. Fajne uczucie.

Zjechany uskok

Wtorek, 14 kwietnia 2015 · dodano: 21.04.2015 | Komentarze 7

A przed uskokiem odwiedziliśmy nasze standardowe miejsca, czyli: Machovski i Panuv Kryz, Bożanowski Spicak i dotarliśmy do .....

początku żółtego szlaku, który też kiedyś przejadę, ale na razie go tylko oglądam i zapoznaję się z rysami na kamieniach, pozostawionymi przez Bogdana.

Oczywiście jadąc od Pasterki nie ma uskoku bez Ameriki i jej cholernego, morderczego podjazdu. W moim przypadku w 90% podejścia, bo pan B. oczywiście dał mu radę i wygląda na to, że pan W. też. Ja to chyba za parę lat. Opowieści o tym podjeździe naprawdę nie są przesadzone - ściana, sztajfa - każde określenie tej masakry tu pasuje. No, ale cóż, żeby dostać ciastko, trzeba na nie najpierw zapracować.

Tym razem nie darowałam sobie zdjęcia w chatce kończącej korzenny niebieski szlak.

Powrót przez Suchy Dul, Slavnov i Panuv Kryz do Pasterki. Zanim spakowałam rower z powrotem do auta zrobiło się już naprawdę ciemno, a panowie posiadali tylko jedno światełko rowerowe. Więc od Karłowa byłam ich oczami i przewodnikiem, bo jadąc przed nimi oświecałam im drogę światłami auta.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jeszcze tylko tak a propos: do moich problemów z umieszczaniem mapek na blogu dołączył jeszcze jeden - z wklejaniem zdjęć. Żeby ułożyły się w takiej kolejności, jak chcę, trzeba je wklejać "od tyłu", bo każde wklejane zdjęcie wyskakuje u samej góry, tak jakby nadpisywało każde kolejne. Jest to co najmniej wkurzające i zastanawiam się, czy u innych występują podobne problemy.?!

Ślężańskie enduro

Niedziela, 12 kwietnia 2015 · dodano: 01.05.2015 | Komentarze 0

Drugie w tym roku spotkanie ze Ślężą. Oraz kolejne z Emi i Kubą.
https://connect.garmin.com/activity/753945764

A tu również fotorelacja:
Podjeżdżamy na Ślężę:



Kolega Vasco pokazuje, jak to się robi. Przy okazji robi nam mały wykład na temat ochraniaczy. Przyznaję mu rację i od tej pory poważnie się nad nimi zastanawiam.

I mi też szło pięknie.....

..... do czasu
Gleba nr 1

Gleba nr 2



Widoki też były piękne:


Normalnie mamy takie zdjęcia w dół, a ten wariat podjął próbę ujechania Raduni w górę. I UDANĄ PRÓBĘ!!!! BRAWO!!!!

Początek uskoków z Raduni - dla mnie jeszcze noszenie roweru. Dla reszty jak najbardziej zjeżdżalne.



Powstający w tym miejscu filmik chyba w końcu nie ujrzy światła dziennego, dużo przy nim roboty.


Drugie podejście do Ślęży było dla mnie prawdę mówiąc lepsze, niż pierwsze, bo poza najbardziej stromym odcinkiem, pozostałą część wjechałam. Ale na górze padłam.

Zjazd tym razem na odblokowanych amorach, choć przez pieszych turystów nie był najprostszy na świecie.

Pierwszy w tym roku 1000 w pionie

Sobota, 11 kwietnia 2015 · dodano: 11.04.2015 | Komentarze 2

Zjazd fajny, choć ręce bolą, bo i tarka tutaj jest, i kamole, i mokro, i piasek, i stromo. 3 km testów dla Nerva. Zdał na 5.

A potem ląduje się na przystanku w Bożanowie i przychodzi oświecenie - kurczę ile to z powrotem do góry będzie kilometrów podjazdu?  Więc przez Radków do Karłowa i na ostatnim podjazdowym zakręcie przed Lisią Przełęczą....dokładnie w tym oto miejscu:

Garmin pokazał mi taką informację:


WOOOOOW !!!! Pierwsze w tym roku i to na niecałych 50 kilosach. Jestem z siebie dumna. A mapkę wkleję, jak w końcu skonsultuję z Ryjkiem, co robię źle, że się nie pojawia.

Miał być Grodziec, a wyszedł czerwony szlak do Jakubowic

Piątek, 10 kwietnia 2015 · dodano: 11.04.2015 | Komentarze 1

Bez kombinowania: Karłów i z powrotem

Wtorek, 7 kwietnia 2015 · dodano: 08.04.2015 | Komentarze 1

Lisia Przełęcz:


Karłów i niespodzianka: tu też wzięli się za wycinkę drzew.

Z ciekawości podjechałam pod Szczeliniec, choć na ostatnich 5 metrach koło mi się ślizgnęło na śniegu i nie dało już rady ruszyć.


A niebieski wygląda na razie tak - nawet kawałek przejechałam, ale po jakiś 20 metrach odechciało mi się walczyć z mokrym śniegiem i śliskimi kamieniami.