Nie dość, że Stravie się zdrowo porąbało, to jeszcze mi nie szło. I to na zjazdach, a nie pod górę. Pierwszy podjazd - lepiej nie mówić. następne trzy gładko weszły. Pierwszy zjazd czerwonym trailem to potykanie się na wszelkich możliwych kamieniach, drugi raz zdecydowanie lepiej, choć utknęłam w tym samym miejscu. Pierwszy raz czarnym jeszcze gorszy do tego stopnia, że dwa razy dałam upust swojej frustracji w postaci wrzasku na cały las.

W końcu ciśnienie wyszło mi uszami, a właściwie oczami, bo po zjechaniu stromego śliskiego kamola (na którym ostatnim razem chłopaki mi mocno kibicowali, żebym zjechała) nie wyrobiłam zakrętu i wbiłam się w drzewo, co zakończyło się po babsku - czyli płaczem. Ale to paradoksalnie w końcu spowodowało wyluzowanie i ostatni zjazd czarnym wreszcie wyszedł - prawie tak, jak chciałam. Czas pierwszego przejazdu czarnym wyszedł mi 11:56, ale drugi już zdecydowanie lepiej: 6:56, tylko Stravie się porąbało i zarejestrowała mi przejazdy na jakimś innym koncie i nie mogę się tego teraz dogrzebać. Buuuu. Podjazd do Panskiego Stoupaka poprawiłam aż o 6 minut do ostatniego razu i z tego się będę cieszyć - jak nie w dół, to chociaż do góry poprawa.

O czerwonym ze Ślęży już wspomniałam, więc dodam jeszcze, że po złym wyborze ścieżki, zaliczyłam jeszcze jedną - nie tak efektowną glebę, więc się chłopaki na dole jednak troszkę naczekali na mnie, Ale jak już wjechałam w ich pole widzenia to z przytupem, a właściwie przelotem. Dalszy czerwony zjazd odbył się już bez problemów.

Kolejny punkt do zaliczenia, to oczywiście Wieżyca - podejście i zjazd. W przypadku Bogdana podejście, to oczywiście podjazd. A przy wieży bez pitstopów, bo zbyt długie zastanawianie się źle wpływa na poziom odwagi w organiźmie, więc czasu nie ma żeby taczki ładować tylko na dół, na dół. Zastanawiałam się czy ja to wcześniej zjeżdżałam, no i już po pierwszych metrach przypomniałam sobie, że nie!!!!! Nie myśl, nie myśl, nie myśl - jedź. Wbij sobie do głowy rady chłopaków i jedź szybciej, nie hamuj tak bardzo, puść hamulce. PRZEŻYJ  !!!! Przeżyłam, zjechałam, w schronisku spadłam z roweru tak mi się nogi i ręce trzęsły.

Te 400 metrów z  -24,3% nachylenia i spadkiem wysokości o 99 m zjechałam w czasie 4:25 i z pewnością długo to będzie moim rekordem życiowym. Do Kuby (2:13) i Bogdana (2:26) nawet nie będę próbowała doskoczyć, bo to już zbyt ryzykowne dla mnie. Oni sfrunęli stamtąd, jak po asfalcie - szacun.

Po intensywnych trzech tygodniach na rowerze (w końcu jak urlop, to urlop) sama natura chyba wymyśliła sobie, że mam dać odpocząć kolanom, bo jak nie burza to migrena w kółko krzyżowała moje plany rowerowe. Małpa jedna przyplątała się do mnie w piątek w południe, a opuścić mnie raczyła dopiero w sobotę w południe. W mojej "karierze migrenowej" to był jeden z krótszych ataków, który dał się w końcu "ugłaskać" dobową głodówką, sześcioma excedrinami i przecudnym w swej prostocie urządzeniem do masażu głowy. 12 metalowych drucików, zakończonych kuleczkami i złapanych w jedną rurko-rączkę, żeby się nie rozleciało -  naprawdę czyni cuda.

Tyle, że po atakach migreny i takiej ilości chemii nigdy nie wiadomo, jak organizm zareaguje na zwiększoną ilość wysiłku. Wróci atak, czy nie? Ostatnie moje doświadczenia w tym temacie wskazywały na pozytywną reakcję, więc  wybrałam rower zamiast polegiwania do końca dnia na kanapie. Z jednym wskazaniem: żadnych dużych przewyższeń i ciężkiego terenu. Dlatego padło na sąsiadów Czechów, z dojazdem przez ścieżkę rowerową.

Start: 13.30.
Cel nr 1: zjechać niebieskim szlakiem z wieży Na Varte do Pekla. I pamiętać przy tym o odblokowaniu amorów, żeby nie było jak ostatnio.
Cel nr 2: nie wariować, analizować i obserwować, żeby dokładnie naświetlić problem ortopedzie w przyszłym tygodniu.

Najpierw pojechaliśmy czerwonym szlakiem do Jiraskovej Chaty. Mimo wszystko stromym, bo na 2-3 kilometrach zrobiło się 120 m przewyższenia, ale organizm i kolano nie protestowały więc spokojnie, stałym tempem, bez prowadzenia, dotarłam do Jiraskowej. Bogdanowi przemknęła myśl o pitstopie, ale patrząc w niebo jakieś złe przeczucia mnie nawiedziły i zaproponowałam Peklo na beerowy przystanek. Uff, dobrze że sama siebie czasami słucham, bo to co się potem działo...?

Pojechaliśmy więc dalej, mijając zakręt "imienia" Artura (pamiętna BS-owa wyprawa) i zjeżdżając stromym zjazdem do drogi nad Piekłem. Tym razem nie wydawał mi się już taki straszny, jak poprzednio, ale łatwizną też nie mogę go jeszcze nazwać. Po zjeździe do Piekła z malutkim żalem minęliśmy knajpę, bo mieliśmy tu się zatrzymać dopiero po zjeździe z Na Varte. Dalszy odcinek jakoś bardziej płaski mi się tym razem wydawał, ale to wszystko oczywiście do czasu, gdy Bogdan skierował nas na dojazd do Mezilesi. To dopiero są interwałowe hopki. Na kilku walczyłam i podjeżdżałam, na kilku dałam sobie spokój, bo poczułam kłucie.

Aż w końcu wyjechaliśmy z lasu i zobaczyłam niebo. Zrobiło mi się lekko słabo.
Teraz wiem co to jest tempo błyskawiczne. Pędzisz, żeby cię błyskawice nie dogoniły. 

Dojazd do Sendraża zajął moment, a podjazd do wieży jeszcze krócej. Oj, przestałam się nad sobą rozczulać i pod lasem stwierdziłam, że wjechałam cały ten podjazd, który ostatnio mnie pokonał. Taaa - pioruny prawie nad głową dodają otuchy, nie ma co. :) A goniące nas czarne chmury i ściana deszczu działały prawie, jak elektryczny napęd do roweru. Ochraniacze pod lasem założyłam w trzy sekundy i obok wieży (wielkiej i metalowej) przemknęłam, jakby mnie stado chartów goniło. Bogdan polewał ze mnie cały czas.

Zjazd chcieliśmy zrobić w całości, płynnie i bez przystanków, więc szybkie omówienie sekcji, pytanie czy na pewno wiem, jak jechać (taa - prawie) i dzida na dół.

Nachylenie: - 17,9%, odległość 1,3 km, spadek wysokości o 247 m. Czas przejazdu: 7:47.
Z zaliczeniem jednej pomyłki około 10-metrowej. Pioruny nad głową naprawdę dają napęd i kopa do jazdy.
Czas zjazdu Bogdana: 4:32 i tego wyniku nie osiągnę chyba nigdy. Klasa sama w sobie.
A na koniec odkrycie: ZNOWU ZJECHAŁAM NA ZABLOKOWANYCH AMORTYZATORACH. No ja nie mogę.

Zjazd do Piekła i piekło na niebie dogoniło nas w końcu. W porę. Knajpa otworzyła swe wrota przed nami.
Powrót szlakiem niebieskim i żółtym, a gdy wyjechaliśmy na Brzozowiu, Bogdan poprowadził nas zupełnie inną, niż zwykle ścieżką, która kończy się przy dworcu kolejowym. Więc odwiedziliśmy jeszcze Krzycha.

Ze względów oczywistych - zdjęć brak.

Rowerowe odkrywanie ścieżek w Górach Stołowych ciąg dalszy. Ostatnio często mi się to przytrafia. W ten sposób "odkryłam" już ścieżkę edukacyjną ze Skalniaka, "skróty" z Drogi 100Z do Lelkowej, Krucza Kopa, czy zielony szlak pieszy z Błędnych Skał do zielonej Drogi z Ostrej Góry.

I dalej nie mogę powiedzieć, że u nas nic nowego - stare wszystko.:):)

Już jakiś czas temu się zastanawiałam, gdzie prowadzi czerwony szlak, który skręca w prawo w las z asfaltu prowadzącego do Pasterki? Zakazałam Bogdanowi sprawdzać go samemu (o dziwo - on też nim nie jechał !!!!), więc jak w końcu burze przestały nas nawiedzać, ruszyliśmy razem na odkrywkę.

Najpierw jednak dobrze jest sprawdzić plany u źródła, więc mapa na łóżko i studiowanie na całego. Sekcja, która mnie mocno zainteresowała oczywiście nie wisi w powietrzu, tylko jest częścią zdecydowanie dłuższej całości, zaczynającej się w Jakubowicach, prowadząc przez nasze ulubione ścieżki do zjeżdżania, Błędne Skały, Szczeliniec, Drogę nad Urwiskiem i Skalne Grzyby. Na upartego można nim dotrzeć do Wambierzyc, ale to może innym razem. 

Mnie obchodził odcinek spod Szczelińca, gdzie trzeba skręcić w prawo, a my zawsze skręcamy w lewo - na niebieski. Inna rzecz, że odcinek "niebieski" jest cudny do jeżdżenia i zawsze żal go nie przejechać. Ale jak eksploracja, to na całego. Byłam na tym odcinku pierwszy raz od dobrych paru lat, gdy całą wesołą ekipką przeszliśmy to na piechotę. Tyle, że wtedy żadnej drogi nie analizowałam "rowerowo", więc można powiedzieć, że to był mój pierwszy raz (hihi - jakkolwiek by to nie zabrzmiało). Całkiem ciekawym okazał się ten ok. kilometrowy odcinek - doprowadził nas do szlabanu i Kamienia Popielnego, czyli tu:


Patrząc na mapę można było się domyślić, że będzie stromo, więc na wszelki wypadek lepiej było się "uzbroić". Wypadków nie było, co nie zmienia faktu, że sekcja jest trudna. Oznaczenie na mapie to "Pusta ścieżka". Skąd taka nazwa? Stromo zrobiło się od razu, a po chwili dość szeroka droga zmieniła się w sngielek - kamienisty i korzenny, momentami prowadzącym przy ogrodzeniu leśnym. Dość trudny technicznie, bo ścieżka ciasna. Do pewnego momentu nie było ani ochoty, ani nawet szans, żeby się zatrzymywać i robić fotki, ale kilka się udało.


Wooow, było naprawdę trudno przejechać tą sekcję i nie zaliczyć żadnej podpórki. Przystanki były z wyboru - na fotki. A na koniec olśnienie - wiem, gdzie jestem !!!! Przecież to zakręt na Drodze nad urwiskiem prowadzącym na Pasterkę. A tyle razy tędy przejeżdżaliśmy, czy przechodziliśmy. No proszę.

W tym miejscu zbiega się kilka szlaków: czerwony, niebieski i zielony rowerowy. Czerwony i zielony już jest nam dobrze znany, więc postanowiliśmy zmienić kolor trasy na niebieski i sprawdzić całą Pustą Ścieżkę, prowadzącą przez Skalne Wrota do parkingu przed Radkowem. Tutaj jednak okazało się, że mniej więcej połowa sekcji jest nieprzejezdna. Wygląda tak:





Ale jak już się przeprowadzi rowery wśród pięknych i ogrooomnych skał, można zjechać do parkingu w siodełku.




Uffff, eksploracja zakończona. Teraz już wszystko stare, choć nie mniej urokliwe, czyli asfaltowy podjazd (no ten nie taki urokliwy) do Baszt Radkowskich i odwiedziny punktu widokowego na Broumovsko.




Powrót terenem przez Pasterkę - przywitać się z Opatem - oraz czerwony szlak z Lelkowej do Jakubowic. Burze naniosły różne zmiany na szlaku, więc o biciu własnych rekordów prędkości tym razem lepiej było nie myśleć.

I po raz kolejny nowość w jeździe wokół komina. Już mi się wydawało, że dość dobrze poznałam swoje własne tereny, a tu proszę: kolejna niespodzianka. Wyjazd bez planu zrobił się wyjazdem z celem - Krucza Kopa. Całkiem niedawno zastanawiałam się, czy da się tam dojechać i dziś trafiła się okazja, żeby to sprawdzić. Od razu mówię  - w całości? nie da się. Ale próbować trzeba. 

Dojazd na szczyt: niebieskim szlakiem od Dańczowa. Ścianka jest praktycznie od początku, ale Bogdan dotarł dość daleko na siodełku. Ja nie. I jak dla mnie to podjazd do uskoku od Ameriki niech się schowa przy tym tutaj. Wpychałam rower w obu miejscach, więc wiem. Po mniej więcej kilometrze wpychu (tak mi się przynajmniej wydaje, że to tyle było i oczywiście o wpychu mówię za siebie) teren się wypłaszcza na tyle, że już mnożna wsiąść na rower. I zaczyna być naprawdę ciekawie. Droga idzie trawersem wzdłuż zbocza gory, a na koniec jeszcze jedno wniesienie roweru i można dotrzeć do celu.




Widoki stamtąd ciekawe - widać nawet klasztor buddystów.

Za to zjazd zielonym szlakiem do Darnkowa piękny. Stromy, techniczny i długi.

Dojazd do IMKI dalej zielonym szlakiem i stamtąd już standardowo i przyjemnie niebieskim szlakiem do Lelkowej, a potem zjazd czerwonym do Jakubowic.