Czwartek.
Jak usłyszałam rano, że ekipa jedzie zaliczać kolejny EWS2015, zwątpiłam. A po czterech dniach naprawdę ostrej wyrypy miałam już w kolekcji tyle siniaków i zadrapań, że spokojnie mogłabym startować w castingu do horrorów, jako ofiara rzeźnika. Wiktor też nie przejawił chęci porannego prowadzania roweru po skałach, więc Bogdan mógł wreszcie się wyżyć, bez frustracji, że mu się znowu rodzina zgubiła.Resztę wrażeń - mam nadzieję - Bogdan opisze na swoim blogu.

Tak więc zorganizowaliśmy sobie czas z Wiktorem inaczej. Ale po południu podkusiło nas, żeby pojechać na zjazdy. To nie był jednak dobry pomysł, trzeba było odpoczywać dalej. Nawet w zjazdach rozgrzewka jest potrzebna, inaczej nogi masz z drewna, kierownica jest za duża, równowagi nie można złapać, wkurza i rozprasza każdy najdrobniejszy nawet błąd. Ale potem się okazuje, że to i tak był najlepszy czasowo przejazd. Dziwne.

Poddałam się po tym przejeździe i odechciało mi się dalszej jazdy na całego. Ale nie zostałam sama, bo oprócz Wiktora dalszą jazdę porzuciła też Karolina, która - po awarii swojego sprzętu - jechała na rowerze nie dopasowanym do siebie i też jej to nie podeszło. Tak więc poczekaliśmy na resztę w pięknych okolicznościach przyrody i z Wojtkiem zjechaliśmy busem do Finale.

4 zjazdy 3-kilometrowymi odcinkami na Nato Base. Rewelacyjne wykorzystanie nieczynnej od lat bazy wojskowej. Zabawa na całego bo do góry podjazd busem i potem już tylko w dół. Ekstra trasy. Na koniec zjazd trasą EWS5 i rowerowe dotarcie do Finale.

Wojtek wywozi nas i nasze rowery busem poza Finale w okolice miejscowości Isallo  i zjeżdża na dół, żeby nas potem odebrać i znowu podrzucić na start. Podjazdy podjazdami, ale żeby z tego rodzaju wyjazdu jak najwięcej skorzystać, to opcja podwózki jest najlepsza z możliwych. W końcu podjeżdżać można wszędzie, ale taaakich zjazdów to już na pewno nie ma "wszędzie" i tutaj rzeczywiście jazda pod górę na rowerze poza granicami miasta mija się po prostu z celem. Szkoda czasu.

Jestem wystraszona i sfrustrowana tym, co nas czeka, bo już wiem, że to, co dla innych jest lajtowe, dla mnie oznacza walkę o przeżycie. Oczywiście dodatkowo martwię się o Wiktora, choć okazuje się, że młody znosi trudy jazdy zdecydowanie lepiej ode mnie. 

Na początek zaplanowany jest trzykrotny zjazd 3-kilometrową trasą Toboga Canova. Trasa jest podzielona na 3 sekcje, pierwsza wydaje mi się najbardziej techniczna: wąskie, kamieniste ścieżki, uskoki, trochę zakrętów. Wąsko "rozstawione" drzewa, wśród których trzeba uważać na kierownicę i balansować ciałem i rowerem, żeby nie zaliczyć gleby.

Ja prawdziwą frajdę miałam dopiero za drugim i trzecim razem, gdy przestałam się bać o to, że sobie nie poradzę.

3 kilometry to dużo czy mało?
W tym przypadku dużo, moje czasy przejazdu zresztą mówią same za siebie:
1 zjazd: 33:27
2 zjazd: 32:10
3 zjazd: 27:34
Dla porównania Bogdana Personal Record na tym odcinku wyniósł: 21:00. Byłby o połowę lepszy, ale w ten czas wliczyły się postoje i oczekiwania na mnie i Wiktora.
Pozostali faceci to dla mnie inna liga, więc nie mam się co z nimi równać. Cieszyłam się z własnych postępów i pracy nad pozycją.

Po tych zjazdach zaplanowany był zjazd trasą Isallo Extasy, ale Wiktor był już bardzo zmęczony, więc powstał dylemat, kto ma z nim zjechać na kwaterę? Na szczęście dla mnie Bogdana napier...dzielał palec ręki, uszkodzony wcześniej i wspaniałomyślnie zaopiekował się młodym, a ja mogłam pojechać z ekipą na dalszą trasę.

I to była najfajniejsza i najciekawsza trasa, jaką udało mi się poznać na całym obozie. Po prostu cudo. Tak jakby połączyć Srebrną Górę, Broumovsko i Śnieżnik w jeden trail. Najpierw był 3-km podjazd, który o dziwo bardzo mi przypadł do gustu, niespecjalnie trudny czy stromy, dał nogom rozgrzewkę, której brakło wcześniej jeżdżąc tylko w dół.

Dotarliśmy na szczyt :

Przygotowania do zjazdu i ogarnianie trasy na tracku, bo w tym sezonie żaden z nich jeszcze tam nie był, więc niespodzianek należało się spodziewać. Czyli znowu, poczułam się jak w domu.

Już wiedziałam, że lekko nie będzie, bo trasa miała 7 km. Zaczęło się świetnie: chaszczowaniem  -  huraaa! Ja to umiem. W noszeniu roweru przez krzaki jestem dobra. Aż musiałam się zatrzymać i fotkę trzasnąć.


Po zboczu góry najpierw trawers, potem zrobiło się skaliście i wąsko. Były rynny i hopki, jazda w lasku i na otwartej przestrzeni. A ponieważ chłopaki pocisnęli na dół w ogóle się za siebie nie oglądając nie miałam ciśnienia, żeby ich gonić. No i czekał na mnie Wojtek, który zaopiekował się najsłabszym członkiem ekipy. A dzięki temu miałam bezcenne lekcje jazdy tylko dla siebie. Wskazówki co do techniki jazdy i wyboru ścieżki naprawdę zapamiętam i z całych sił będę się ich uczyć, bo teraz już wiem, jak ma to wyglądać.

No i gdy trafiłam na najlepszy odcinek tej trasy, czyli włoskie "telewizory" ZŁAPAŁAM   PIERWSZEGO  W ŻYCIU  SNEJKA !!!!!!   Ja !!!!!

Miałam ze sobą wszystko - poza pompką, która pojechała z Bogdanem do domu. Buuuuu. Późno i ciemnawo (już koło 19 godziny było). Ostatni kilometr trasy przebiegłam w dół z rowerem, gdzie przy asfalcie czekała na mnie Karolina. Nie było czasu już na więcej, więc poprosiłam ją tylko, żeby zjechała asfaltem do chłopaków, powiedzieć, im że za moment dotrę. Kamil się przy okazji okrutnie zdziwił, że nigdy do tej pory mi się snake nie przytrafił, myślał, że żartuję.

"Pierwszy raz" w takich okolicznościach przyrody zapamiętam na zawsze.

Pierwszy dzień to rozjazd, zapoznanie z topografią miasta oraz ekipą rozlokowaną na campingu.
Niedziela.

Jeszcze trwały zawody Enduro World Series 2015, więc "endurowcy" byli po prostu wszędzie, opanowali cało miasto. Nazwiska znane w tym środowisku padały co chwila i ekipa była podekscytowana tym, kogo widzieli. Jeszcze rok temu nie ogarniałam samego pojęcia enduro, a co dopiero całą resztę, ale nawet ja wiem, kto to jest Tracy Moseley czy Fabien Barell. Więc nic dziwnego, że cieszyli się z tego, że mają ich na wyciągnięcie ręki.

Stąd też pomysł Diabła, żeby poranne jazdy odbywały się odcinkami OS-ów z zawodów.
Mów mi jeszcze. Jestem za !!! Super !!!!
Oj, naiwna, nieświadoma tego, co cię czeka niewiasto !!!!!!

Na początek Wojtek zaproponował  DH WOMEN !! Nie byl to odcinek EWS-u, ale zapowiedź była: lajtowy !!!!!
I był, ale podjazd !!!!
Zjazd to była ciężka robota, przecudna, ale cholernie ciężka.


Dojazd na szczyt miał łącznie około 5 kilosów - częściowo po asfalcie, częściowo w terenie. Banalny to ten podjazd nie był, ale Wiktor poradził sobie z nim rewelacyjnie. Nawet zebrał pochwały od chłopaków, którzy generalnie byli zdziwieni, że ma TYLKO 12 lat i tak sobie świetnie radzi. Zadziwił ich potem jeszcze nie raz.
Po drodze zatrzymaliśmy się w przeuroczym miejscu, gdzie winogrona rosły na wyciągnięcie ręki i były przepyszne.


Na szczycie opadła mi szczęka.
Najpierw z powodu przecudnego, przepięknego i zachwycającego widoku, rozciągającego się przed nami......



..... a zaraz potem z przerażenia, CZYM WŁAŚNIE MAMY ZJEŻDŻAĆ !!!

Jak to było łatwe, to niech go cholera weźmie. :):):)
I proszę nie wymagać ode mnie fachowego opisu tej trasy, bo ja pojęć enduro nie ogarniam. Dla mnie było ekstremalnie:  bardzo wąsko, kamieniście, z przepaścią z jednej strony i stromym stokiem z drugiej strony. Momentami można było mieć wrażenie, że ścieżka się kończy, a ja zaraz spadnę w przepaść, a okazywało się, że w tym miejscu jest tak ciasny zakręt i do tego kamienisty uskok (czyli agrafka z dropem ?????), że szczęka spadała po raz kolejny. I tak sobie trawersowała trasa na dół - do morza.
Jednocześnie było tak pięknie, że aż zatykało. Zjeżdżać z góry i widzieć przed sobą morze, rozciągające się aż po horyzont, to naprawdę niesamowite wrażenie. I tego na pewno nie zapomnę długo.

I uzyskać pierwsze rady od coacha: moja pozycja na rowerze powinna ulec zmianie, powinnam bardziej stać nad siodełkiem a nie za nim, to pozwoli lepiej kontrolować rower. Wystawiając się za siodło, wyciągam jednocześnie za bardzo ręce i też zmniejszam kontrolę. Poza tym podstawowa rzecz: ciężar ciała spoczywa wtedy na udach i po niedługim czasie odczuwam to, jako piekący ból. Stojąc i dociskając pięty do dołu automatycznie przesunę się nad mostek kierownicy, a ręce w łokciach zegnę niemal automatycznie.

Totalbikes.  Wojtek "Diabeł" Koniuszewski.
Wszystko, co zaoferował na swojej stronie odnośnie organizacji obozu odbyło się dokładnie tak, jak to zostało opisane.
Polecam, polecam i jeszcze raz polecam. Zwłaszcza osobisty kontakt z "Diabłem", jeśli ktoś chce się nauczyć lub poprawić w jeździe enduro. Niesamowicie ciepły, sympatyczny i kompetentny człowiek, wzbudzający zaufanie już przy pierwszym kontakcie. A przede wszystkim obdarzony darem nauczania, co myślę, nie zdarza się tak znowu często. Nie krytykuje, tylko obserwuje i doradza.

Finale Borgo jest częścią środkową miasta i właśnie tutaj znajdował się nasz apartament.
Miejsce jest naprawdę przepiękne i urzekające, a mieliśmy okazję zobaczyć jeszcze okoliczne Noli, Calice Figure czy Orco Feglino. Widoki ze szczytów po prostu powalały.






PRZEBIEG AKCJI:
Rano śniadanie i wyjazd o własnych siłach na rowerze, na odcinki tegorocznych zawodów z cyklu: Enduro World Series. Po południu wyjazd busem w okolice Finale i zjazdy bardzo zróżnicowanymi szlakami. Kolacja wieczorem, a posiłki przygotowywane przez Wojtka znikały w mgnieniu oka. W przerwach między wyjazdami wpadaliśmy na pizzę i lody do knajpek na Rynku. Cudnie było.


To tyle ogółu.
Dni wyglądały podobnie, jeśli chodzi o organizację.
Pogoda dopisywała przez cały pobyt.
Ludzie byli nowi, ciekawi i wkręceni w enduro na totalnego maksa.

A trasy? Hmmm, o nich później.