Wzgórza Oleszeńskie - Radunia - Ślęża -

Sobota, 31 maja 2014 · dodano: 08.06.2014 | Komentarze 1

Niewysoko, niedaleko, nieciekawie?

Wszystkie odpowiedzi na nie !!!!

388 mnpm - Przełęcz Tąpadła
573 mnpm - Radunia
717 mnpm - Ślęża

Te trzy punkty to takie odnośniki dla mnie, które wiem gdzie są i gdzie byliśmy, ale wszystko, co pomiędzy z nazw jest słabo przeze mnie przyswojone. Dlatego polecam relacje pozostałych uczestników, których tym razem nie było aż tak dużo (w porównaniu do Bardzkich):
1. Miejscowi czyli: Emi, Kuba, Andrzej, Kuba  i kolega, który w sumie błyskawicznie zaginął w akcji
2. Zamiejscowi czyli: Artur, Bogdan i ja
3. Kolega, którego imienia nie wolno wymieniać
4. No i na koniec nasza największa niespodzianka tego dnia czyli kolejni zamiejscowi: Ania i Ryjek - na ich widok radość zapanowała powszechna, co nie omieszkano uczcić odpowiednim toastem (bez fotki, bo jest na nim ten, którego imienia nie wolno wymieniać)

Rozpoczynamy naszą niesamowitą podróż.

A oto delikatna wymiana zdań między mną a Ryjkiem na temat: to jednak wracamy z Anią, bo nam się nie podoba :) Ania i Emi spokojnie oczekują na wynik walki. Panowie jednak nie wytrzymali i biegli na pomoc Ryjkowi. :)
Ciekawe, że wszystkie trzy możemy mu się pod wyciągniętym ramieniem schować.

Na rozruch i podpuchę Emi wystartowała nas najpierw po płaskim terenie - żeby nam zrobić małą rozgrzeweczkę przed podjazdami

Przejechanie Wzgórz Oleszeńskich miało zostać zakończone zdobyciem Raduni i to był mocny punkt programu. Najpierw lekko, łatwo i przyjemnie, potem hopki, małe, krótkie i wykańczające co słabszych (czytaj: mnie), a potem przepięęęęękny singiel prowadzący na szczyt Raduni. No cudnie po prostu.
Przystanek przed hopką - mam trochę trudny wybór w zdjęciach, ze względu na Pana, którego imienia nie wolno wymieniać, ani pisać:





Przerwy po drodze owszem były:
Ania dostarczała sobie z uśmiechem na ustach czystej energii:

Ryjek kontemplował w samotności:

Kuba poszukiwał zagubionej śrubki, a Bogdan wysłuchiwał wykładów profesorskich o jakichś technicznych pierdołach

My z Arturem postanowiliśmy pobawić się w gierki telefoniczne

Emi postanowiła wrócić po zagubioną część stada i wróciła sama - okrojona ekipa w postaci Kuby i Andrzeja dogoniła nas ostatecznie na Raduni.

Ale nawet, jak momentami było trudno, to Ania pokonywała to z uśmiechem - tylko podziwiać i brać przykład.

A oto najpiękniejszy fragment tej części trasy:

(fot. powyżej i kilka w dół: Ryjek)
Popasaliśmy więc troszeczkę, nacieszyliśmy oczy widokami.... (trudno: Pana kinww nie dało się wyciąć :) sory)

..... i dla hardcorowców w tym miejscu zaczął się jeden z  najciekawszych dla nich  fragmentów, bo zjazd z Raduni na złamanie karku z prędkością światła:





W końcu dotarliśmy z powrotem na Przełęcz Tąpadła, gdzie okazało się absolutnie koniecznym uzupełnienie płynów w organiźmie przed okrutnym wjazdem na Ślężę. Ryjek oczywiście zadośćuczynił tradycji i podjął się - dla dobra grupy - roli krytyka kulinarnego.


No i zaczęło się powolne dobijanie owiec, czyli wjazd na Ślężę. Dobrze go zapamiętam, mimo iż wjechałam go prawie w całości. Spadłam z siodełka dopiero na kostce brukowej, gdy tylne koło mi się pośliznęło. Ale tempo z jakim wjeżdżałam mogło przyprawić o ból głowy nawet ślimaka. Niemniej jednak jestem zadowolona, że w ogóle dałam radę. Sukcesik mały jest.
Zasłużyłam na odpoczynek na tronie:
I przez chwilę mogłam też się poczuć, jak celebrytka w świetle reflektorów, z drugą celebrytką.:)




Potem zjechaliśmy na dłuuugi popas i napitek, po czym zarządzony został odwrót do domów.
To była jedna z fajniejszych wycieczek z ekipą. 95% terenu, co uprawnia do tego, aby przejechany dystans potraktować x2, super niespodzianki (Ania i Ryjek), nowi wspaniali ludzie (pozdrawiam Kubę drugiego i Andrzeja brata Emiliowego) i czekam aby tam jak najszybciej wrócić.

Świdnica miasto

Piątek, 30 maja 2014 · dodano: 02.06.2014 | Komentarze 6

Peklo - Oleśnice bez ciśnienia

Niedziela, 25 maja 2014 · dodano: 28.05.2014 | Komentarze 1

Następny dzień po Bardzkich, czyli niedziela. Spokojnie, bez żadnego ciśnienia i spinki, że muszę... pojechaliśmy w trójkę do Pekla, gdzie Wiktor tych 19 kilometrów praktycznie nie odczuł. Odpoczynek, po parku w rohliku (a właściwie po dwóch - taka okrutna ilość tego tam była) i co dalej? Wybór padł na Oleśnice. 

Wiktor z parkiem w rohliku, a nad nim znajomy w takiej samej koszulce, jak Bodzio tego dnia.

W trójkę zaliczamy jeszcze spotkanie z sąsiadami i znajomymi - przynajmniej miał kto zrobić zdjęcie.



Beloves wodopój

Ja też tu jestem.



Pokaż trasę GPS

Góry Bardzkie z ekipą BS- Veni Vidi Vici?

Sobota, 24 maja 2014 · dodano: 28.05.2014 | Komentarze 6

Pogoda zapowiadała powtórkę z Lądka, ale skoro przeżyliśmy tak wspaniale "Londyn", to cóż mogło nas wystraszyć w Bardzkich?

Tak więc Veni.
Skład przybył mocny.
Tomek i Janek.

Bogdan, Emi, Kuba i Michał (jeszcze nie ogarnięty nagłym atakiem narkolepsji :):))

Ania i Feniks

Artur i ja (oraz - o dziwo!!! -  ktoś za nami)

Ryjek

Greger, Bogdano i znowu Feniks (który przymierzał się do zjazdu motorem, ale zapomniał, że ma trochę inny pojazd, a Bogdano w tym czasie sprawdzał, czy żyje)

Arek i Sergiusz - z prawej, reszta przedstawiona wyżej - z lewej.

A tak dla wyróżnienia żeńskiej - niewielkiej części - tego wspaniałego składu przedstawiam nas trzy. Chłopaków razem ogarniemy na następnym wypadzie.

Potem nastąpiło vidi.

Tutaj z kolei mamy przykład niedosytu trasą, w związku z czym następują czynności zastępcze w postaci połykania węża, .......

co skutkuje potem .... tymże wężem w żebrach, choć Feniks usiłował nas przekonać, że to wynik uprawiania sportów ciężkich, czyli atleta w stylu lat 20-tych XX wieku.

Po wielu bojach i przebojach pod tytułem: zgubiliśmy się, gdzie jesteście? dotarliśmy z powrotem na Przełęcz Łaszczowa

Pokaż trasę GPS

Grodziec - Lewin - Kudowa

Czwartek, 22 maja 2014 · dodano: 22.05.2014 | Komentarze 3

Słonecznie, pięknie, grzech takiej pogody nie wykorzystać. Cel główny: przekaźnik na Grodźcu i zmęczenie ile się da. Plan zakładał zdecydowanie dłuższą trasę, ale jak zwykle życie (czyli ja) zweryfikowało te plany. Trener uprzedzał co prawda, że podjazdy strome będą, ale że aż tak to nie. Ale co sobie do ... nóg dałam to moje, choć dla zachęty Bogdan postanowił wypożyczyć z pewnej łąki motywatora: 

Wierzbowe witki poganiacza to jest to, co trenerzy kochają najbardziej, choć nie wszyscy stosują (a może piłkarscy powinni?)
Najpierw było ładnie przez łąki czerwonym szlakiem.....,


potem było klimatycznie przez las,

Przy okazji następuje prezentacja nowej torebki na pas, zamiast plecaka. Sprawdziła mi się, rewelka: plecy mam suche, nie muszę zakładać koszulki rowerowej z kieszeniami, mieści się w niej całkiem sporo (mała woda 0,3l, telefon, klucze, koszulka z długim rękawem, woda utleniona, okulary, chusteczki i dalej jest miejsce) i na letnie wypady blisko domu będzie niezastąpiona.

Krasnoludek w lesie napotkany przypadkowo :)
Następnie odpoczynek pod przekaźnikiem.

Potem były zjazdy.
Początkowo próbowałam zjeżdżać, ale pewne krzaki wyglądały tak zachęcająco, że postanowiłam sprawdzić ich miękkość, wykładając na nich siebie i rower. Bogdan ze śmiechu się niemal przewracał, więc nawet nie zafocił tegoż faktu, choć dawałam mu szansę nie mogąc się wygrzebać z gałęzi. Patrząc na dalszą trasę w dół odezwały się jednak moje demony wysokościowe i zastosowałam metodę Ryjkową - szybki bieg z rowerem na dół.

Ale Bodzio do strachliwych nie należy, więc oczywiście spłynął ku fotografowi płynnie, aby fotograf mógł przećwiczyć zdjęcia seryjne.

Po drodze krzaki i błotniste, wstrętne, zdradliwe kałuże próbowały nas zatrzymać i załamać, ale się nie daliśmy. Za to wreszcie przypominaliśmy prawdziwych mtb-owców.

Ja też - a potem.......

Jeszcze odwiedziny jakiegoś Jelenia przy skrzydlatych wojskowych pod Zieleńcem i zjazd (super, ale trener krzyczał, że za wolno). Po dojechaniu fajną szutrowo-kamienistą drogą prawie do Kotła, odbiliśmy na Jerzykowice Małe - ale masakra podjazd, na którym rower mi dęba niemal stawał - i stamtąd do Lewina. Powrót trochę terenowo, trochę przez E8.

Nie powiem, ja się zmęczyłam, funduję jutro sobie i Lycankowi odnowę biologiczno-mechaniczną. :) W końcu trzeba zebrać siły przed sobotą.


Pokaż trasę GPS

Machovskie Konciny - Hronov - sama

Środa, 21 maja 2014 · dodano: 21.05.2014 | Komentarze 1

Dla zapamiętania trasy to samo, tylko że w pojedynkę.
Pstrążna - rozjazd do Bukowiny: 27:30; do szlabanu: 10:00. Za to tętno 172.

W tle Karkonosze.

Zjazd do Zavrcha


Machowskie Konciny




Pokaż trasę GPS

Machovskie Konciny -Hronov - we dwójkę

Wtorek, 20 maja 2014 · dodano: 21.05.2014 | Komentarze 0

Stara - nowa trasa, którą w części jechałam w zeszłym roku. Fajne zjazdy w kilku miejscach.

Bukowina.


Pokaż trasę GPS

Pogórze Orlickie we dwójkę

Niedziela, 18 maja 2014 · dodano: 18.05.2014 | Komentarze 5

Padało w sobotę - strasznie, już wyglądało, jakby chciało zawisnąć na dłużej. Przyszła niedziela i ...... nie no pięknie się nie zrobiło, ale przede wszystkim NIE PADAŁO!!!!! Czekaliśmy i czekaliśmy, aż w końcu o 15.00 zapadała decyzja, że jedziemy. Ponieważ wybór padł na asfalt, bo w terenie nie wiadomo było, czego się spodziewać, więc Bodzio przesiadł się tym razem na swojego sztywniaka. Miał przez to potem trochę "pod górkę" gdy się okazało, że jednak teren też był.

Trasa na Peklo, do Borowej i Iraszkowej Chaty wygrała z trasą do Karłowa i nie wiadomo gdzie dalej? Do Pekla dotarliśmy dość żwawo i potem zaczął się podjazd do Ceskiej Cermnej. Długie 4 kilometry, spędzone sam na sam..... ze sobą, dobry czas na poukładanie myśli chcianych i niechcianych. W ten sposób podjazd minął tak szybko, że ze zdziwieniem odkryłam, że już dotarłam na szczyt.

Jednak na górze okazało się, że Bodzio stracił już nadzieję na mój dojazd i postanowił wystrugać sobie klona:

Ale się zreflektował i przyfocił z oryginałem. Potem się okazało, że to była jedyna okazja zaprezentowania nowych pikolaków - zagadka pojawia się w tym miejscu: szto eta pikloaki?

Po asfaltowym dojeździe do Borowej skręciliśmy na niebieski, który prowadził (w dużym skrócie) do Iraszkowej Chaty. Teren był tym razem miękki, mokry i śliski, ale i tak było cudownie. Udało mi się nawet w tych warunkach zjechać kawałek "niebieską" rynną, a miałam motywację, bo chciałam mężu swemu uwiecznić zjazd. Oto on:

A on mi się odwdzięczył pokazując mi język - taki jest:):)


Tak, tak, amba przyszła i zjadła nasze drzewo, przez które czy raczej pod którym tak dzielnie się ostatnio przedzieraliśmy.

Mniam, mniam, ale szybko weszło, a jak potem szybko zjazd mi minął, lekko, płynnie i z polotem - tak cudowny lek zadziałał.
Bodzio też zażył, za oknem już regularnie sobie padało, ale od czego są kurteczki przeciwdeszczowe?:

Na powrocie dostrzegł Bodzio w oddali Szczeliniec, więc jak go nie ukazać?


Uwielbiam wyjazdy grupowe - to jest coś niepowtarzalnego, ale uwielbiam też wycieczki tylko we dwójkę. Potów wielkich z siebie Bodzio przy mnie nie wyleje (JESZCZE!!!), a ze mnie owszem. Ale ma wtedy dla mnie czas na naukę techniki zjazdu i podjazdu, ale przede wszystkim jak to Ryjek określa - ma czas na pogaduchy o wszystkim i o niczym. Thank you very much:)

Pokaż trasę GPS

Klasztor Buddystów - Sawanna - Czerwony

Środa, 14 maja 2014 · dodano: 16.05.2014 | Komentarze 3

Wycieczka w dwójkę  z Bogdanem przez Dańczów, Darnków, Sawannę Afrykańską, Lisia Przełęcz, Lelkową, czerwonym do Jakubowic i do domu. Ostatnio coś nie mam szczęścia do sprzętu elektronicznego i oczywiście telefon padł w trakcie jazdy, mundek poszedł spać, trasy na mapie niet.

Przejeżdżając obok klasztoru buddystów postanowiliśmy podjechać trochę bliżej i pooglądać klasztor, ku naszemu zaskoczeniu zostalismy zaproszeni do obejrzenia klasztoru w środku.

Z zaproszenia skwapliwie skorzystaliśmy, a to kilka zdjęć ze środka zrobionych niestety telefonami.





Ja wyszłam na tym wyjeździe lepiej, bo się cieplej ubrałam - gwizdało na sawannie nieźle.


Zjazd czerwonym do Kudowy - teraz już ta rynna wcale nie jest tak straszna, jak kiedyś.

Rejestracja LYCANKA

Środa, 14 maja 2014 · dodano: 15.05.2014 | Komentarze 2

Zapisuję, bo takich informacji się później nie pamięta, a są czasem dość istotne. W dniu tym "nadejszła wiekopomna chwila" pojechania rowerkiem najpierw do pracy, a potem na Komisariat Policji. Tam zaprzyjaźnieni Panowie funkcjonariusze  dokonali rejestracji w swoich annałach mojego pojazdu, przy okazji wymieniając się swoimi przeżyciami rowerowymi, gdy okazało się, że policjant to też rowerzysta. Nie zabezpieczy to oczywiście roweru przed kradzieżą - takich cudów nie ma - ale strzeżonego .......

Bodzio zarejestrował również swój pojazd.