Wiadomo, że na Rychlebach zdjęć się nie da robić, jak się chce jeździć. Ja przejechałam 2 x Superflow i Walesa. Choć przejechałam Walesa, to za dużo powiedziane. Techniczna rąbanka pod górę przez kamole nie sprawia mi frajdy. Dopiero gdzieś od połowy mogłam swobodniej przejechać. Bogdan z Profesorem przejechali jeszcze 2 razy Velorybe.
Póki co 2 sekcja na SF jest zamknięta - wycinka drewna. Jest wytyczony objazd do sekcji trzeciej. 
Jechało mi się na tyle płynnie, że poprawiłam wszystkie swoje czasy - te pod górę również. Jest progres.  Pomaga w tym zdecydowanie regulowana sztyca - zwłaszcza w pierwszej sekcji na podjeździe. Drewno w nogach powoli znika.

Dzielnie wsiada dalej i ciśnie pod górę. Nie śpieszymy się, bo przecież trzeba się czegoś nauczyć, omówić, podpowiedzieć. Ale idzie mu naprawdę dobrze, a w razie czego motywatory w plecaku posiadam.

W tym miejscu młody chwilowo odmawia współpracy. Podoba mu się taka jazda, ale wszyscy wiedzą, że trail dr Wiessnera banalny nie jest, więc nic dziwnego, że dał mu w kość. Zmęczenie ogarniamy słodkościami i colą. Ja też chcę coś podjechać, więc umawiam się z nim, że poczekam na górze - w końcu zgubić się nie ma gdzie, a na oku mieć go będę cały czas. I zaskoczenie ogromne, bo chłopak odpoczął, wsiadł na rower i dojechał bez spadania z roweru aż dotąd:

Nie czekamy zbyt długo na Bogdana, który objechał sobie czarną trasę. Omawiamy kolejność i ruszamy: ja pierwsza, Wiktor w środku, Bogdan ostatni. Ja pokazuję ścieżkę przejazdu i kontroluję prędkość, Bogdan sprawdza jak mu idzie i kontroluje, czy wszystko w porządku. Naprawdę dał radę, były nawet momenty, że siedział mi na kole, czyli byłby szybszy, gdyby jechał przede mną.

Przerwa obiadowa i popołudniowy wyjazd na Widnawski Okruch - czyli tam gdzie nas jeszcze nie było. Ta pętla mocno przypomina single pod Smrkiem i jest łatwiejsza, ale bardzo urokliwa. Co prawda jadąc tam następnym razem byłoby mi szkoda czasu, żeby to znowu objeżdżać, ale zobaczyć trzeba - okazji lepszej nie będzie.

Pomysł na Rychlebske Stezky był strzałem w dziesiątkę. Skrzyknięcie ekipy  wzięła na siebie EMI i 7 osób stawiło się o godz. 10.00 w Cernej Vodzie w składzie: dwie Anie, Emi, Bogdan, Zbychu, Kuba i Andrzej. Ekipa była podzielona mniej więcej na dwie części: tych co wiedzieli, czego oczekiwać od ścieżek i tych, dla których wszystko było niespodzianką - ja oczywiście byłam w tej drugiej grupie. Wow ! :)

Zaczynając niejako od tyłu to było najtrudniejsze moje wyzwanie i największa rowerowa przygoda do tej pory, która zaczęła się bardzo niewinnie.

... i jedziemy dalej - w kierunku następnego mostku.

Ania i Ania odnotowują tu zdecydowane zwycięstwo nad kładkami i radość z tego powodu następuje ogromna.

Zaczyna się od razu konkretnie: kosmiczny podjazd po kamolach i między nimi i nie bez powodu  oznaczony jest czarnym kolorem.

Po drodze gdzieś między tymi kamieniami zaliczam pierwszą konkretną glebę, z nakryciem się kołami czyli lot przez skały z rowerem na głowę. Dobrze, że mam kask, ale kiełkuje mi w tym momencie pierwsza nachalna myśl o jego zmianie na mniejszy. Przyczyna tej gleby nie jest mi do końca znana - Ania może coś więcej powiedzieć na ten temat, w końcu pomagała mi się pozbierać. Jeszcze jest śmiesznie i wesoło, ale to wstęp do późniejszych moich występów pt.: odpocznę sobie w tych krzaczkach lub na tym kamieniu :)
Pod koniec Walesa zaczyna mi się jednak coraz bardziej podobać i nawet udaje mi się zjechać za trzecim podejściem kawałeczek, który z góry wydawał się nie do zjechania. Po zebraniu się w sobie jednak okazuje się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują i mogę już spokojnie opatrzyć poobcierane kolano, kibicując Ani w walce ze sobą na tymże odcinku.

Ciśniemy więc dalej, gubiąc jednak po drodze kawałek trasy i lądując na Mramorovym i przejeżdżając Tajemny - tylko nie wiem w jakiej kolejności.

Gdzieś na tych odcinkach zatrzymuje mnie kolejna gleba, a konkretnie ten oto poniższy kamień:

Banał, z którego jednak wygrzebać się bez pomocy nie sposób - dobrze, że znowu towarzyszy mi Ania. Gleba jest miękka, bo prosto w krzaki i pokrzywy (dla zdrowia), krzywdy wielkiej nie czyni, więc jak widać poniżej - dalej jest śmiesznie i wesoło.

Jednak kolejna kontuzja już taka wesoła nie jest, bo zły zeskok z roweru gdzieś pomiędzy skałami kończy się przeskokiem czegoś w lewym kolanie i odnowieniem kontuzji sprzed paru lat. Ale kręcić się da, więc spoko. No i ostatnia gleba na banalnym terenie uziemia moją lewą rękę na tyle, że nie mogę trzymać kierownicy - tu już jest prawdę mówiąc kiepsko i jestem wściekła sama na siebie, a właściwie na kamień, który wpadł pod przednie koło. Dobra, nie ma co marudzić - kontuzje się nie zdarzają tylko temu kto nie jeździ, więc o co kaman? Emi też zalicza kilka efektownych gleb, w tym jedna zastanawiająca, bo z obtarciem twarzy między kaskiem a okularami. No risk no fun ! :)

W tym wszystkim trafiamy wreszcie (a może przede wszystkim) po praz pierwszy na odcinek o nazwie:  SUPERFLOW  TRAIL.

I tu już jazda i zabawa zaczyna się na całego. Całe zmęczenie, zniechęcenie i złość na trasę mija jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Radocha jest tak ogromna, że nikomu nawet nie przychodzi do głowy robienie zdjęć na tym odcinku. Hopki jedna za drugą, agrafki, gładkie ścieżki, przygotowane miejsca do wyskoków, możliwość rozwinięcia prędkości dla tych którzy się nie boją. No po prostu cud, miód, malina. Jak dla mnie to właśnie superflow jest sensem Rychlebskich Stezek i gdy znowu tam pojadę, to tylko po tych odcinkach będę śmigać - chyba, że nauczę się w końcu skakać i zjeżdżać po kamieniach.

Jedziemy w końcu na przerwę obiadową, zebrać siły przed kolejnym SUPERFLOWEM !!!! Tym razem całym, bo za pierwszym podejściem jakoś dziwnie nam to wyszło. Wjechaliśmy więc z powrotem przez Dr. Wiessnera i skrótem pomknęliśmy już prosto do szczęścia. Za drugim razem już wiedziałam, czego się spodziewać, więc pod górę "mknęłam" pełna pozytywnego nastawienia i radosnego oczekiwania na zjazdy. Gdy w końcu się zaczęły adrenalina niemal uszami mi wypłynęła. Był taki moment w zjazdach, w którym wszyscy byliśmy na serpentynach, tylko każdy w innym miejscu - ten widok długo będzie mi tkwił w głowie, bo wyglądało to przecudownie. Ogromny żal mi tylko pozostaje, że nie zdołałam w żaden sposób tego momentu uchwycić. Udało mi się PRZESKOCZYĆ ze dwie-trzy hopki, przejechać rynnę po zewnętrznej, wjechać na mostki i przejechać trawersy nad urwiskiem (nie było czasu myśleć o panice, choć myśl taka gdzieś z tyłu głowy przemknęła przez chwilę). Cudo po prostu.

Musiałam ochłonąć i zastanowić się, czy mi się podobało - pierwszy raz po wyjeździe miałam taką mieszaninę emocji, że naprawdę nie wiedziałam, czy mi się tam podobało czy nie. Ale noc przespana, a na myśl o ścieżkach pozostają już tylko pozytywy, więc: BYŁO SUPERFLOW!!!!! Czy jest jeszcze gdzieś takie zróżnicowanie terenu, przystosowane do różnego poziomu umiejętności użytkowników? To ja chcę tam pojechać!.