Śnieżnik

Sobota, 20 sierpnia 2016 · dodano: 09.10.2016 | Komentarze 0

Pierwszy raz w tym roku. 
Zielone szlaki: ze Śnieżnika do Przełęczy Płoszczyna i z Czarnej Góry w kierunku Iglicznej to trudne technicznie cudeńka, z których nareszcie nie boję się zjeżdżać. Te zjazdy + skrót do auta wynagrodziły z nawiązką wkurwa i focha na drugim podjeździe do Hali Pod Śnieżnikiem. Dzięki "chłopcy". :}
Pokaż trasę GPS

Poplątany BS-owy Śnieżnik

Niedziela, 13 września 2015 · dodano: 14.09.2015 | Komentarze 2

Dla mnie i Bogdana początek trasy to Międzygórze, gdzie czekał też Kuba - przygotowany już na zjazd:

Dojeżdża też Tomcar ...

... i w oczekiwaniu na grupy dojazdowe robimy sobie małą pętelkę czerwonym pieszym szlakiem, żeby posmakować terenowego zjazdu.


Zjeżdżamy do parkingu akurat na czas, czyli pitstop pozostałej ekipy:



Jeszcze rzut oka na odjeżdżającą grupę b-w i w zasadzie to tyle miałam przyjemności tego dnia z ich towarzystwa.

Ruszyliśmy i my do góry.
Proszę, jak się Bogdan rozpromienił na mecie, na widok swojej połóweczki - dobrze, że Ryjek tam był z aparatem, bo pięknie uchwycił moment jego zaskoczenia. A mówią, że takie niespodzianki nie są najlepsze. I proszę :)





I w końcu jest!!!! Tomcara należy wypatrywać na szczycie kamieni. :)

Początek zjazdu ze Śnieżnika.... Na pierwszy ogień EMI, potem Kuba i w kolejce następni.
Gratuluję czasu zjazdu Emi, to nie było byle co. Ale przez to oczywiście nie ma fotek.

i jego końcówka - po drodze z małą glebą i podpórką. Warto czasem jechać na końcu - przynajmniej się człowiek na fajną fotkę załapie. Dzięki Emi.











Huraaaa! Daliśmy radę.
Tutaj znowu rozstanie i chłopaki jadą dalej żółtym szlakiem w kierunku Bystrzycy, a my w przeciwną stronę do Międzygórza. Pamiętam zeszłoroczny zjazd tym szlakiem. Tym razem poszło o niebo lepiej.

Dziękuję wszystkim za cały BS-owy weekend. Do następnego.


Pokaż trasę GPS

Śnieżnik on-sight

Niedziela, 5 lipca 2015 · dodano: 13.07.2015 | Komentarze 1

Jako kibice musieliśmy na Halę pod Śnieżnikiem dotrzeć przed zawodnikami, a najkrótsza droga z Międzygórza prowadziła szutrowym podjazdem pożarowym. No trudno. Daliśmy radę. 6 kilosów i już byliśmy na mecie - przed zawodnikami.


I w końcu nadejszła wiekopomna chwila, oczekiwana i oklaskiwana przez stado kibiców. Nadciągnął Tomasz, jak huragan....

A niedługo po nim nieoczekiwany uczestnik uphillu ....... Greger.

Chłopaki wypoczęte, w końcu nie trzasnęli przecież ani 12 ani 50 kilometrów, więc co?
Więc wjeżdżamy na szczyt, w końcu jest na wyciągnięcie ręki.

No dobra wpych mile widziany.

A na szczycie?

Tańce godowe.....


Wiśnióweczka.....

Musztra.......

uzbrojenie i plany morderstwa kilku uczestników, którzy za szybko wepchnęli się na szczyt.

W końcu prowadzimy niewiniątka na rzeź.
Lajtowy przejazd zielonym granicznikiem znaliśmy tylko z opowieści z Narni, czyli od Zibiego i Ani, więc poczuliśmy ducha zawodów enduro i on-sight pomknęliśmy OS-em. Hahaha.

Tyle, że przewodnicy też nie wiedzieli na co piszą siebie i ekipę, więc na początek mała zachętka, za którą "Karol" ....

ucałował ziemię ... tę ziemię !!!

Bogdan się zawstydził swoim słabym przygotowaniem techniczno-sprzętowo-ochronnym, więc postanowił nie robić siary i oddalił się od grupy tempem strusia pędziwiatra.
Zresztą chłopaki  też postanowili puścić wodze fantazji i dla lepszego efektu pościągali swoje ochraniacze - w końcu jak szaleć, to na całego.
A mnie ciągnęło raz w jedną, raz w drugą stronę, czyli raz goniłam Bogdana, a raz sprawdzałam, czy za mną wszyscy są cali.



Szczególnego ducha w temacie enduro poczuł Greger na super przygotowanym do takiej jazdy rowerze. Szacun głęboki. :)



Tomek ducha zawodów utrzymał do samego końca - w sumie to miał zdążyć na rozdanie nagród w Międzygórzu, więc nie było potrzeby ściągać numeru startowego. Jak walczyć, to do końca. :)



W końcu na Przełęczy Płoszczyna wszystkim buzie się ucieszyły na widok zabawek i cudownie pachnącego obiadu. Przeeepyyyszne  było mięsiwo, a najlepsze to to najbardziej tłuste. Pychotka. Drzemka była wskazana.



W drodze powrotnej do Hali inicjatywę przewodniczą przejął Greger, który stwierdził tylko, że to długo. Oczywiście długo w jego wydaniu oznaczało baaaardzoooo długo. Ale Artur dzielnie dotrzymywał damie towarzystwa, gdy trzej muszkieterowie pomknęli na swych rumakach w siną dal, szukać wodopoju. Chyba, że to była wersja dla mnie :)



Na rozdrożu pod Halą nastąpiło jednakże rozstanie ze świętą trójcą, która odczuła zdecydowany brak ducha enduro i pomknęła szutrem w poszukiwaniu wspomagaczy tego ducha.

A my?
A nam szkoda było zdobytej wysokości na jazdę w dół szutrem i czerwony pieszy przywołał nas do siebie w sposób zdecydowany.
Pamiętałam go z pieszych wycieczek i to pod górę, więc przejazd nim był naprawdę na żywca. Zwłaszcza początek był mocny i zaskakujący. Korzenne uskoki (które można objechać górą - i następnym razem tak zrobię), kamieniście, wąsko, ze stromym zboczem z lewej strony. Dłuuugi zjazd. Myślę, że około 10 kilometrów tej radości było.

A już ostatni odcinek to po prostu istna perełka.
Musiałam mocno pokonywać swoje lęki przed nachyleniami, szukać ścieżki między drzewami, wyciągać ręce daleko od kierownicy i poczuć dupsko na oponie.
WOOOW.










 

Śnieżnik-Spalona

Czwartek, 14 sierpnia 2014 · dodano: 18.08.2014 | Komentarze 2

Pogoda była doskonała, a widoczność jeszcze lepsza...

.... więc nic dziwnego, że trochę za bardzo się rozpędziłam i na skrzyżowaniu szlaków pojechałam prosto, zamiast skręcić w lewo - na Żmijowiec. Ale we mgle przynajmniej porykiwania przewodników niosą się daleko - można odpowiednio wcześnie się cofnąć i nie próbować od razu podjazdów.

W końcu zrobiło się jaśniej, co wcale nie znaczy, że lepiej, bo gps w telefonie jeszcze się nie odnalazł i poszukiwania drogi odbyły się metodą tradycyjną, czyli "podjadę i zobaczę, czy to tam". To tam okazało się zielonym szlakiem rowerowym, prowadzącym dookoła Czarnej Góry.

Ta ścieżka nas nie rozpieszczała, postanowiła być błotnista, mokra i kałużowata - na dość znacznej odległości. Ale generalnie było płasko, więc dzielnie zniosłam humory tej drogi.

Do czasu, gdy Bodzio wpadł na pomysł, któremu ja przyklepnęłam, żeby pojechać do wieży nadawczej. Było spoko i nagle ..... bum, zaskoczyła mnie końcówka podjazdu - wziął i zrobił się stromy, nie wiadomo po co? :)

Pod wieżą okazało się ,że garmin dalej nie chce z Bogdanem nawiązać współpracy, w związku z czym musiałam w tym miejscu poprosić o pomoc Mundka, żeby było cokolwiek, no i cokolwiek się zarejestrowało, korekta dystansu o 8 km nastąpiło i dobrze jest.

Skierowaliśmy w końcu nasze rowery na szlak wiodący z powrotem do Iglicznej i w końcu zrobiło się  hardcorowo, Teoretycznie kolor trasy miał być zielony, ale przyplątał się jeszcze i żółty i niebieski i nabił nam kilometrów kilka. Te trasy do pewnego momentu też postanowiły nam trochę życie utrudnić i pokazać co to prawdziwy rajd terenowy.

Łącznie z żywym torem przeszkód

A od tej kapliczki zaczął się naprawdę kolorowy zawrót głowy i jazda na całego - aż do samej Iglicznej.

Po błotnistych podjazdach  wtoczyłam się w końcu na szczyt, zobaczyłam stromy, kamienisty, ale dość ciekawy zjazd, no to ruszyłam.....



Ostatecznie Bodzio postanowił jeszcze trochę pożyć i  zniósł swojego nerwusa na dół. Tak mi ulżyło, ze rower zrobił się bardzo lekki przy niesieniu. Mogłam przestać wybierać już trumnę dla wariata mego. To było po prostu niezjeżdżalne.

Od Marianówki Bodzio postanowił wyprowadzić mnie w pole - i to dosłownie: ma być teren, będzie teren. Proszę:


A potem już Bystrzyca i pyszne ciacho i kawa u Artura, który się szybko ogarnął i ruszyliśmy w kierunku Spalonej. Chłopaki pomknęłi jednak tak szybko, że aż mnie wkurzyli, bo nie nadążałam. W Spalonej ruszyłam nawet do boju, ale .....

zaproponowali tron dla królewny, więc egzekucję odłożyłam na dzień następny.

No, ale nie ma tak dobrze, Artur po 12 km z Bystrzycy to się dopiero rozgrzał, Bodziowi też było mało, więc postanowili zatargać mnie jeszcze na Jagodną, a żeby nie było masakry, pozwolili zostawić plecaki w pokoju.
ZDOBYŁAM  JĄ!!!


Oni też:


Jedzenie w schronisku było oczywiście rewelacyjne i nawet przebolałam, że nie o tej porze, co trzeba poszłam pod prysznic, w związku z czym trafił mi się arktyczny wręcz chłód wody.  Chłopaki wygrali, bo po prostu poszli spytać, kiedy będzie ciepła woda. Od 18-tej do rana. Buuu.
Pokaż trasę GPS

Śnieżnik-Kralicki Snieznik-Śnieżnik

Środa, 13 sierpnia 2014 · dodano: 17.08.2014 | Komentarze 3

Celem drugiego dnia wyprawy był Kralicky Śnieżnik i Navrsi - polecane przez Anię.
Zapowiedzi pogodowe na ten dzień nie były jakieś szczególne, ale najważniejszą informacją było, że padać ma dopiero ok. 14 godziny. Czyli wniosek jeden:  im szybciej wyjedziemy, tym dalej dojedziemy w stanie suchym. Rowerów czyścić jeszcze nie ma potrzeby, śniadanie (hmm) szybko wciągnięte, plecak tylko jeden i to nie przeze mnie noszony. Jest cudnie -  w drogę.
Najpierw kierunek: Jodłów - niebieskim szlakiem.

Są hopki, są kamienie, korzenie, kałuże i są przepiękne widoki. Jest również dłuuuugi 7-kilometrowy zjazd do Jodłowa. Dłonie trochę bolały pod koniec To chyba gdzieś na tym zjeździe zrobiłam maxspeed dnia 40,8 km/h. Zaczęło się też robić ciepło i chmurki się rozeszły.


Bodzio posiada niestety tylko zdjęcia statyczne - gdyby chciał oddać aparat może miałby dynamiczne. :)

Tam niedługo będziemy, ale najpierw od Jodłowca musimy się przedostać różnymi hopkami na czeską stronę.


Po chyba 4 km asfaltowej drogi dojechaliśmy do miejsca, w którym przez łąkę i wąziutkie ścieżynki trzeba zjechać kilometr w dół i ok. 100 m w pionie, po to żeby zacząć wdrapywanie się i potem trawersowanie przez Kralicky Śnieżnik, a poniżej miejsce, w którym skrót się zaczyna.

Nie wszystko dało się przejechać, prawie na samym końcu łączki zrobiło się błoto, bardzo śliskie kamienie i jakaś mała rzeczka.


Zanim wsiadłam z powrotem na rower, przespacerowałam sobie jakieś 3 kilosy. Wyżej ciężki sprzęt rozgniótł niesort i zrobiło się w miarę przejezdnie, ale zdecydowanie nie był to asfalt, stąd proporcje terenowo-asfaltowe w tym dniu zdecydowanie zostały przechylone na stronę terenu.



Dojechaliśmy w końcu do źródełka, w którym Bodzio z całą ekipą BS-ową też tankował, a potem do chatki przed stacją narciarską, do której też zawitaliśmy na coś ciepłego i mokrego.


A w tle widać wieżę na Trójmorksim Wierchu.

dotarliśmy na obiad i zasłużony odpoczynek.

A najbardziej ucieszył Bodzia widok gniazdek elektrycznych, z których natychmiast skorzystał, bo po doświadczeniach w schronisku każde doładowanie telefonu było na wagę złota.


Postanowiłam uwiecznić również mapę, którą Bogdan namiętnie studiował, bo to już raczej jej ostatnie chwile, niedługo po niej wspomnienia tylko zostaną.


Powrót na Śnieżnik upłynął pod znakiem mgły, deszczu i sprawdzających się prognoz - choć odsuniętych w czasie o jakąś godzinę. Gdzie się dało jechaliśmy, mimo iż po czeskiej stronie nie wolno. Ale liczyliśmy na to, że w taką pogodę i w środę po południu horska słuzba nas nie wypatrzy i rzeczywiście tak było. Były jednak takie odcinki, gdzie naprawdę nie dało się absolutnie przejechać i noszenia przez to też trochę było. Jednak na szczycie Bodzio po prostu wsiadł i zjechał do schroniska, nie zważając na deszcz, ani śliskie kamienie. Ja nie miałam myśli samobójczych, życie mi się podoba, więc ryzyko zjazdu ograniczyłam do maksymalnego minimum. Co wcale nie oznaczza, że wszystko sprowadziłam, nie mogłam sobie przecież odmówić próby zjeżdżania ze Śnieżnika - w końcu pierwszy raz zdobytego wraz z rowerem !!! :)




Pokaż trasę GPS

Zachód słońca na Śnieżniku

Wtorek, 12 sierpnia 2014 · dodano: 17.08.2014 | Komentarze 3

Z Bystrzycy chcieliśmy dojechać na Igliczną przez Pławnicę i Marianówkę, więc mogłam przez chwilę błysnąć, służąc za przewodnika. Oj, przydała się wycieczka z Feniksem i Patrycją. Tutaj Bogdan trasy sprawdzać nie musiał - OGARNIAM  KIERUNEK. :)



A oto nasz pierwszy cel tego dnia: ja-Igliczna, Bodzio-Sanktuarium Marii Śnieżnej.

Od Marianówki do Iglicznej oczywiście był mój pierwszy poważny test jazdy z 10-kilową nadwagą i żeby  było trudniej Bogdan podczepił mi jeszcze pod hol auto, którego kierowca nie poradził sobie sobie z przewyższeniem. :)






Ten odcinek zjechałam w jakiś 70%, ale tak się z tego ucieszyłam, że zaprosiłam Bodzia na holbę w Międzygórzu - na drugą zaprosił się sam. :)


Po odpoczynku zaczęło się zdobywanie zasadniczego celu wyprawy:



Pokaż trasę GPS

Czarna Góra z Patrycją i Feniksem

Sobota, 19 lipca 2014 · dodano: 11.08.2014 | Komentarze 3

Punkty ważne to:
Topolice-Bystrzyca-Sanktuarium Marii Śnieżnej-Przełęcz Puchaczówka-Czarna Góra-Lądek-Trzebieszowice-Kłodzko.

A oto przewodnik naszego małego stada. :)

Ambroży dawał tylko miodowy napitek, więc trzeba było swoje zapasy uruchomić - tu jeszcze bidonowe.

Pomknęli, co?

Na szczęście Patrycja poczekała na koleżankę.

No dobra, Feniks też zaczekał.

Zbliżamy się do miejsca przeznaczenia, czyli do słynnego ataku strażniczek wiary....

Po drodze mijając strażników zasad harcerskich - świetnie zorganizowana ekipa i zdecydowanie milsza, niż późniejsze panie. Reakcja na nasz podjazd była tu niemal natychmiastowa, ale bardzo uprzejma i sympatyczna.

Feniks uprzedza nas właśnie o niewielkim podjeździe, który bardzo szybko pokonamy i zrobimy małego pitstopa.

To właśnie nasz postój.

Miała być też sweetfocia we trójkę, ale Feniks postanowił poeksperymetować z moim aparatem. Najważniejsze, że energetyki się załapały.

Dojechaliśmydo Sanktuarium i postanowiliśmy zmienić pojazdy na wygodniejsze

Jednak ostatecznie miłość do dwóch kółek o napędzie nożnym zwyciężyła.

No więc w tym miejscu zostaliśmy rozdzieleni, a płot nas rozdzielający to cienka linia absurdu, jaki panuje przy Sanktuarium. Bo rozumiem, że w kościele, jako obiekcie, obowiązują pewne zasady, do których trzeba się stosować, ale pazerność przedstawicieli kościoła, okryta obłudną teorią o poszanowaniu 100 m2 powierzchni dookoła obiektu jest co najmniej śmieszna, biorąc pod uwagę, że wszystko będzie w porządku, gdy przyodziejesz się chustą za 25 zł, zakupioną w specjalnie w tym celu postawionym kiosku Szanuję lub nie miejsce kultu w zależności po której stronie płotu stoję !!!!! A strażniczki tego stanu rzeczy są po prostu bulterierkami hierarchów kościoła. 

Ale jak widać nie popsuło nam to humorów i postanowiliśmy pojechać sobie spokojnie dalej. Teraz przynajmniej wiem, czego się tam spodziewać.





Żeby nie było mój przedstawiciel też się załapał na zdjęcie.

Jedzonko było całkiem smaczne, mimo, że mięsne.

Dla Patrycji i Feniksa zabrakło już mięska, więc zamówili pizzę. :):)


Przepyszna wycieczka to była i bardzo Wam dziękuję, że na niej z Wami byłam.



Pokaż trasę GPS