Pierwszy dzień to rozjazd, zapoznanie z topografią miasta oraz ekipą rozlokowaną na campingu.
Niedziela.

Jeszcze trwały zawody Enduro World Series 2015, więc "endurowcy" byli po prostu wszędzie, opanowali cało miasto. Nazwiska znane w tym środowisku padały co chwila i ekipa była podekscytowana tym, kogo widzieli. Jeszcze rok temu nie ogarniałam samego pojęcia enduro, a co dopiero całą resztę, ale nawet ja wiem, kto to jest Tracy Moseley czy Fabien Barell. Więc nic dziwnego, że cieszyli się z tego, że mają ich na wyciągnięcie ręki.

Stąd też pomysł Diabła, żeby poranne jazdy odbywały się odcinkami OS-ów z zawodów.
Mów mi jeszcze. Jestem za !!! Super !!!!
Oj, naiwna, nieświadoma tego, co cię czeka niewiasto !!!!!!

Na początek Wojtek zaproponował  DH WOMEN !! Nie byl to odcinek EWS-u, ale zapowiedź była: lajtowy !!!!!
I był, ale podjazd !!!!
Zjazd to była ciężka robota, przecudna, ale cholernie ciężka.


Dojazd na szczyt miał łącznie około 5 kilosów - częściowo po asfalcie, częściowo w terenie. Banalny to ten podjazd nie był, ale Wiktor poradził sobie z nim rewelacyjnie. Nawet zebrał pochwały od chłopaków, którzy generalnie byli zdziwieni, że ma TYLKO 12 lat i tak sobie świetnie radzi. Zadziwił ich potem jeszcze nie raz.
Po drodze zatrzymaliśmy się w przeuroczym miejscu, gdzie winogrona rosły na wyciągnięcie ręki i były przepyszne.


Na szczycie opadła mi szczęka.
Najpierw z powodu przecudnego, przepięknego i zachwycającego widoku, rozciągającego się przed nami......



..... a zaraz potem z przerażenia, CZYM WŁAŚNIE MAMY ZJEŻDŻAĆ !!!

Jak to było łatwe, to niech go cholera weźmie. :):):)
I proszę nie wymagać ode mnie fachowego opisu tej trasy, bo ja pojęć enduro nie ogarniam. Dla mnie było ekstremalnie:  bardzo wąsko, kamieniście, z przepaścią z jednej strony i stromym stokiem z drugiej strony. Momentami można było mieć wrażenie, że ścieżka się kończy, a ja zaraz spadnę w przepaść, a okazywało się, że w tym miejscu jest tak ciasny zakręt i do tego kamienisty uskok (czyli agrafka z dropem ?????), że szczęka spadała po raz kolejny. I tak sobie trawersowała trasa na dół - do morza.
Jednocześnie było tak pięknie, że aż zatykało. Zjeżdżać z góry i widzieć przed sobą morze, rozciągające się aż po horyzont, to naprawdę niesamowite wrażenie. I tego na pewno nie zapomnę długo.

I uzyskać pierwsze rady od coacha: moja pozycja na rowerze powinna ulec zmianie, powinnam bardziej stać nad siodełkiem a nie za nim, to pozwoli lepiej kontrolować rower. Wystawiając się za siodło, wyciągam jednocześnie za bardzo ręce i też zmniejszam kontrolę. Poza tym podstawowa rzecz: ciężar ciała spoczywa wtedy na udach i po niedługim czasie odczuwam to, jako piekący ból. Stojąc i dociskając pięty do dołu automatycznie przesunę się nad mostek kierownicy, a ręce w łokciach zegnę niemal automatycznie.