Tym razem na Srebrnej umówiliśmy się z Kubą i Profesorem. Na miejscu oczywiście już były inne ekipy i tylko jeden bus. Jeszcze tak do końca nie jestem przekonana do podwózki - choć z drugiej strony nie mam nic przeciwko - dlatego dwa wjazdy wykonałam na własnych kołach: jeden asfaltowy, drugi terenowy. 

Jeśli od dwóch miesięcy drapiesz się po głowie, dlaczego przy każdym ruchu boli cię ręka, a w trakcie jazdy zastanawiasz się, jak ułożyć dłoń na kierownicy, żeby najmniej bolało, zamiast mieć fun z jazdy, to lepiej wybierz się do ortopedy. Dla pełnej diagnozy możesz zrobić rtg i poradzić się jeszcze chirurga - takiego, który cię nie wyśmieje, że wymyślasz, tylko doradzi, wypyta i podpowie,co dalej robić. Ja już jestem mądrzejsza o to doświadczenie.

Tak więc kolejny raz w tym roku trafiłam do Salusa w Kłodzku i doktora Wolfsona. No i okazało się, że stare pęknięcia kości łódeczkowatej (zdaje się, że to stara pamiątka po Rychlebach) to pikuś przy obecnym stanie mojego nadgarstka, ale też pośrednie skutki dzisiejszego stanu mojej ręki. Pozostałe przyczyny to zbyt duże przeciążenia Okazuje się, że zapalenie pochewek ścięgien i błoni mazistej nadgarstka może dać bardziej popalić, niż uszkodzona łąkotka w kolanie.

Leczenie? Nalgesin, traumon żel i orteza na kciuk przez dwa tygodnie. Jeśli to nie da pozytywnych skutków, wtedy wstrzyknięcie kortykosterydów. A jednostka chorobowa zwie się zespołem de Quervaina.

A ponieważ wizyta była rano, więc rowery czekały już w bagażniku, żeby do domu pojechać przez Srebrną Górę. Bogdan pojeździł, ja niekoniecznie. Próbowałam, ale w ortezie to trochę kiepska sprawa, bez niej jeszcze gorzej, ale i tak "zwiedziłam" nowy pumptrack i pojechałam terenowym podjazdem do góry. Wreszcie miałam czas na rozglądanie się dookoła i dokładne rejestrowanie topografii.

Tak na przykład wygląda z góry "mój" zakręt melafirowy na dolnej części trasy B:

Zobaczymy, jak wyjdzie, ale to już chyba był ostatni wyjazd w tym roku na Srebrną Górę. Spotkaliśmy się tam we czwórkę: ja, Bogdan, Emi i Kuba. Trójka pojechała 2 pętle, Bogdan - trzy.  Ale przynajmniej zjechałam drugą hopę na A1 i przejechałam mostek. Nie spodziewałąm się, że zrobię to jeszcze w tym roku. Pierwszej hopki na A1 i ścianek na C nie przemogłam. Za to zrobiła to Emi  -  gratuluję. Dla Bogdana i Kuby to już chleb powszedni, ale i tak gratuluję.
Ja się kiedyś przemogę.
Z bolącą prawą ręką to się jednak nie najlepiej jeździ, a w dół przeszkadza wyjątkowo. Żeby było śmieszniej: zrobiłam rtg dla świętego spokoju i nic, tzn: to dobrze, że nie ma złamania czy zwichnięcia, ale dalej nie wiem, czemu napier.....

W życiu bym się nie spodziewała, że w listopadzie może być taka cudna pogoda, że na upartego i na letniaka dałoby się jeździć. Piękne, czyste niebo i zupełnie bezwietrznie po jednej stronie góry (tej od parkingu), po drugiej trochę wiało, ale wszędzie było ciepło!
Sporo bikerów dzisiaj było.
W jeździe na SG bardzo mi się podoba, że nie musimy się tak bardzo pilnować i oglądać, gdzie kto jest. Ustala się punkty zbiórki i każdy jedzie swoje. Ja się nie stresuję, że Bogdan za długo na mnie czeka, on pojeździ na miarę swoich możliwości danego dnia, czyli dziś - on cztery, a ja trzy pętle. Spotykamy się na górze lub na dole albo w ciekawszych miejscach na trasie. Z kolei on wie, że już nie musi się martwić, czy sobie poradzę i wie że nie sprowadzę roweru w dół.

Pierwszy podjazd - terenowy - z odbiciem przy twierdzy w prawo. Tym szlakiem dostaliśmy się do trasy B. Już ostatnio stwierdziłam, że warunki do pobijania własnych rekordów na SG na ten rok się skończyły, czyli co w tym roku mogłam tam osiągnąć, to już osiągnęłam. Teraz mogę bez ciśnienia sobie jeździć i usiłować się nie poobijać za bardzo. Trasa B nie pozwoliła na to jednak za bardzo. Taka masa liści zaległa w górnej części trasy, że gdybym jechała tam pierwszy raz, to bankowo bym się zgubiła. Ścieżki w wielu miejscach po prostu zniknęły. W którymś momencie wiedziałam, że gdzieś tu powinna być hopka, ale dywan liści mnie skutecznie uziemił i piznęłam w coś, od czego mocno zabolała noga. Fuj. Z roweru spadłam ja i łańcuch. Chwilę trwało, zanim się pozbierałam. W dolnej części "B" liści nie było, za to było mokro i ślisko, więc na "moim" zakręcie "melafirowym" zaliczyłam sobie drugą glebę i tym razem dlatego, że ZA SZYBKO jechałam. Huuraa!

Drugi podjazd asfaltowy i terenowy do polanki przy trasie A. Poczekałam na Bogdana, który w tym czasie "nadrabiał zaległości", czyli cisnął dodatkową pętlę i pojechaliśmy w kierunku C. I znowu na górze liście, ale jakby mniej, przynajmniej widać, gdzie powinno się jechać. Trzech hopek nie zjechałam, ale przyglądając im się z góry wydawały mi się dzisiaj, jakby mniej strome. A może jednak budowniczowie podsypali górkę? Na ten rok daję już sobie raczej z nimi spokój, bo nad czym będę pracować w przyszłym roku? To samo dotyczy odcinka A1. Choć kto wie? Bogdan sobie poskakał, ja przejechałam bokiem i zdziwiłam się, jak suche dzisiaj były mostki. Dolny odcinek spod twierdzy bardzo bardzo bardzo mi się dzisiaj podobał. Był w miarę czysty i w miarę suchy, więc przyczepność dla kół też lepsza, niż na wyższych odcinkach. Bez ciśnienia na prędkość  czułam flow na zjeździe. Do czasu przejazdu przez mostek, którego jednak nie było widać pod liśćmi i obsunięciu się koła w błocie z rzeczki. Ale gleba w liście i błoto przykra nie była, wręcz mnie rozbawiła.

Trzeci podjazd i liście na trasie - jak wyżej. Gleby tu już nie było. A mapkę dodam, jak się dopcham do drugiego komputera.

Srebrna Góra z Bogdanem i Kubą. Nadspodziewanie ciepło. Dwa inne, niż dotychczas, podjazdy. Przy pierwszym zjeździe - trasą A - Kuba nagrywa mój przejazd. Trochę mu współczuję, że nie miał jak rozwinąć skrzydeł, jadąc za mną, ale dzięki temu dostałam kolejne cenne wskazówki, co mogę poprawić, żeby lepiej jeździć. Zwłaszcza na "literkach U" i zakrętach. Cholera, dużo pracy przede mną. Warunki pogodowe dobre i złe. Dobre, bo pogoda zrobiła super niespodziankę i było ciepło, a złe, bo po kilkudniowych deszczach było ślisko, błotniście i mokro. Za wolno jechałam i błoto nie chciało się odklejać od opon, co zdecydowanie zmniejszało przyczepność do podłoża. To nie były warunki na rekordowe przejazdy, a jednak jakimś dziwnym trafem trasa C wyszła mi najlepiej w tym sezonie. Naprawdę byłam zdziwiona, bo rower sprowadziłam w miejscach, które dotąd zjeżdżałam. Widocznie pozostałe odcinki tej trasy płynniej zjechałam, niż do tej pory. Po trasie B zrobiliśmy sobie z Kubą małą przerwę, a Bogdan pomknął na jeszcze jedną pętlę. Po obiadowej przerwie jeszcze jeden przejazd i do domu.

Po arcytrudnych trasach na Finale SG już nie wydaje mi się taka trudna, a jednak zjazd przed hopkami i "U" zaraz po nich mnie tym razem przerósł. I jak to ocenić? Wstecz, zamiast w przód? Ale tak to jest, jak się próbuje pracować nad nową pozycją. Tak mocno się nad tym skupiałam, że aż reszta przestała wychodzić, a spinka wtedy blokuje i przeszkadza. Ale postęp jest taki, że nie zaliczyłam ani jednej gleby i to akurat wydarzyło się po raz pierwszy odkąd tam jeżdżę.

I jeszcze dziwniejsze jest, że nie jeździło mi się wcale tak super, miałam wrażenie, że rzeźbię, zamiast "płynąć", a jednak....
A: 13:55 drugi czas sezonu
B: 14:03 drugi czas sezonu
C: 26:02 pierwszy czas sezonu