Pomysł na Rychlebske Stezky był strzałem w dziesiątkę. Skrzyknięcie ekipy  wzięła na siebie EMI i 7 osób stawiło się o godz. 10.00 w Cernej Vodzie w składzie: dwie Anie, Emi, Bogdan, Zbychu, Kuba i Andrzej. Ekipa była podzielona mniej więcej na dwie części: tych co wiedzieli, czego oczekiwać od ścieżek i tych, dla których wszystko było niespodzianką - ja oczywiście byłam w tej drugiej grupie. Wow ! :)

Zaczynając niejako od tyłu to było najtrudniejsze moje wyzwanie i największa rowerowa przygoda do tej pory, która zaczęła się bardzo niewinnie.

... i jedziemy dalej - w kierunku następnego mostku.

Ania i Ania odnotowują tu zdecydowane zwycięstwo nad kładkami i radość z tego powodu następuje ogromna.

Zaczyna się od razu konkretnie: kosmiczny podjazd po kamolach i między nimi i nie bez powodu  oznaczony jest czarnym kolorem.

Po drodze gdzieś między tymi kamieniami zaliczam pierwszą konkretną glebę, z nakryciem się kołami czyli lot przez skały z rowerem na głowę. Dobrze, że mam kask, ale kiełkuje mi w tym momencie pierwsza nachalna myśl o jego zmianie na mniejszy. Przyczyna tej gleby nie jest mi do końca znana - Ania może coś więcej powiedzieć na ten temat, w końcu pomagała mi się pozbierać. Jeszcze jest śmiesznie i wesoło, ale to wstęp do późniejszych moich występów pt.: odpocznę sobie w tych krzaczkach lub na tym kamieniu :)
Pod koniec Walesa zaczyna mi się jednak coraz bardziej podobać i nawet udaje mi się zjechać za trzecim podejściem kawałeczek, który z góry wydawał się nie do zjechania. Po zebraniu się w sobie jednak okazuje się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują i mogę już spokojnie opatrzyć poobcierane kolano, kibicując Ani w walce ze sobą na tymże odcinku.

Ciśniemy więc dalej, gubiąc jednak po drodze kawałek trasy i lądując na Mramorovym i przejeżdżając Tajemny - tylko nie wiem w jakiej kolejności.

Gdzieś na tych odcinkach zatrzymuje mnie kolejna gleba, a konkretnie ten oto poniższy kamień:

Banał, z którego jednak wygrzebać się bez pomocy nie sposób - dobrze, że znowu towarzyszy mi Ania. Gleba jest miękka, bo prosto w krzaki i pokrzywy (dla zdrowia), krzywdy wielkiej nie czyni, więc jak widać poniżej - dalej jest śmiesznie i wesoło.

Jednak kolejna kontuzja już taka wesoła nie jest, bo zły zeskok z roweru gdzieś pomiędzy skałami kończy się przeskokiem czegoś w lewym kolanie i odnowieniem kontuzji sprzed paru lat. Ale kręcić się da, więc spoko. No i ostatnia gleba na banalnym terenie uziemia moją lewą rękę na tyle, że nie mogę trzymać kierownicy - tu już jest prawdę mówiąc kiepsko i jestem wściekła sama na siebie, a właściwie na kamień, który wpadł pod przednie koło. Dobra, nie ma co marudzić - kontuzje się nie zdarzają tylko temu kto nie jeździ, więc o co kaman? Emi też zalicza kilka efektownych gleb, w tym jedna zastanawiająca, bo z obtarciem twarzy między kaskiem a okularami. No risk no fun ! :)

W tym wszystkim trafiamy wreszcie (a może przede wszystkim) po praz pierwszy na odcinek o nazwie:  SUPERFLOW  TRAIL.

I tu już jazda i zabawa zaczyna się na całego. Całe zmęczenie, zniechęcenie i złość na trasę mija jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Radocha jest tak ogromna, że nikomu nawet nie przychodzi do głowy robienie zdjęć na tym odcinku. Hopki jedna za drugą, agrafki, gładkie ścieżki, przygotowane miejsca do wyskoków, możliwość rozwinięcia prędkości dla tych którzy się nie boją. No po prostu cud, miód, malina. Jak dla mnie to właśnie superflow jest sensem Rychlebskich Stezek i gdy znowu tam pojadę, to tylko po tych odcinkach będę śmigać - chyba, że nauczę się w końcu skakać i zjeżdżać po kamieniach.

Jedziemy w końcu na przerwę obiadową, zebrać siły przed kolejnym SUPERFLOWEM !!!! Tym razem całym, bo za pierwszym podejściem jakoś dziwnie nam to wyszło. Wjechaliśmy więc z powrotem przez Dr. Wiessnera i skrótem pomknęliśmy już prosto do szczęścia. Za drugim razem już wiedziałam, czego się spodziewać, więc pod górę "mknęłam" pełna pozytywnego nastawienia i radosnego oczekiwania na zjazdy. Gdy w końcu się zaczęły adrenalina niemal uszami mi wypłynęła. Był taki moment w zjazdach, w którym wszyscy byliśmy na serpentynach, tylko każdy w innym miejscu - ten widok długo będzie mi tkwił w głowie, bo wyglądało to przecudownie. Ogromny żal mi tylko pozostaje, że nie zdołałam w żaden sposób tego momentu uchwycić. Udało mi się PRZESKOCZYĆ ze dwie-trzy hopki, przejechać rynnę po zewnętrznej, wjechać na mostki i przejechać trawersy nad urwiskiem (nie było czasu myśleć o panice, choć myśl taka gdzieś z tyłu głowy przemknęła przez chwilę). Cudo po prostu.

Musiałam ochłonąć i zastanowić się, czy mi się podobało - pierwszy raz po wyjeździe miałam taką mieszaninę emocji, że naprawdę nie wiedziałam, czy mi się tam podobało czy nie. Ale noc przespana, a na myśl o ścieżkach pozostają już tylko pozytywy, więc: BYŁO SUPERFLOW!!!!! Czy jest jeszcze gdzieś takie zróżnicowanie terenu, przystosowane do różnego poziomu umiejętności użytkowników? To ja chcę tam pojechać!.

Na sobotę zaplanowaliśmy z Bogdanem dwie wycieczki: mocną i mocniejszą. Mocniejsza trasa była hardcorowa i bardzo trudna więc skład ostatecznie ustalił się w składzie: Bogdan i Emi. Przeszkód, które chciały pokrzyżować ich plany  było więcej: wycofanie się kolegi Krzyśka, kontuzjowane kolano Emi, pogoda, czy nieplanowany powrót z trasy, jednak ruszyli i miałam nadzieję, że gdzieś na trasie się spotkamy.

Trasa mocna też lekka nie była, ale za to w większym składzie: Ania, Kuba, Feniks, Bogdano, Artur, Mariusz i ja. Pogoda też nas nie zamierzała rozpieszczać. Poza tym cel wycieczki: czym nowicjusz ma zaskoczyć ludzi, którzy od lat jeżdżą na rowerach i nie takie trasy zaliczali?  No cóż, trzeba walnąć z grubej rury i tyle. Bogdan oczywiście walnie się do wynalezienia atrakcji przyczynił, a ja je sobie jeszcze osobno przejechałam, aby szanownych wycieczkowiczów nie pogubić.

Atrakcją numer jeden okazał się .....

.....taniec radości w wykonaniu Artura - niestety był to pokaz zamknięty - tylko dla paparazzich.
Ale zaraz potem pojawiła się kolejna atrakcja - nasza wspaniała trójca, z towarzyszącym im kapciem w tylnym kole Feniksa.

Tak więc w oczekiwaniu na pozytywny efekt zmagań Feniksa z własnym sprzętem jedni modlili się o lepszą pogodę....

Inni zaklinali deszcz starodawnymi tańcami ludowymi - tutaj panowie  prezentują Krakowiaka:

No, ale komu w drogę temu ...... Pasterskie łąki. No tu jeszcze zaskoczenia być nie mogło, bo tu byli wszyscy. Jednak jest to tak piękny fragment drogi do Opata, że nie można go sobie odmówić.

(fot.Ania M.)
Ale ponieważ najpierw praca, potem płaca, więc najpierw  zaliczamy Machovski Krzyż, a dopiero potem wracamy do Pasterki.

Proszę - cała wesoła gromadka uśmiecha się do opatka......

oraz do innych rzeczy, ale o tym sza... :)  W każdym razie nawet Kubuś nie mógł się opanować i uśmiech się do niego przyplątał.

Gdy już zamierzaliśmy ruszyć dalej, wówczas chwilową atrakcję zafundował nam.... deszcz, któremu się zachciało w tym momencie spaść. Na szczęście nie trwało to długo i mogliśmy podążyć w stronę następnych atrakcji, którą grupa niestety przegapiła, bo zbyt szybko pomknęła dobrze wydawałoby się znanymi ścieżkami w kierunku szlabanu (Drogą nad Urwiskiem). Dogoniłam ich w towarzystwie Artura i Mariusza dopiero przy szlabanie. A ominęliśmy piękny i wcale niełatwy do znalezienia punkt widokowy: Ochotę Magdaleny. I żeby pokazać, że on naprawdę istnieje, to wrzucam zdjęcie z dnia następnego - oto on:

A to widok z Ochoty Magdaleny na Głowę Króla:

Jednak w końcu udaje mi się zafundować ekipie atrakcję - Baszty Radkowskie przy Stroczym Zakręcie i przecudowny dojazd do niego niebieskim szlakiem.

Tutaj zabawiliśmy chwilę, bo miejscówka jest naprawdę nierzeczywista, a widoki z niej niby te same, a jednak za każdym razem inne:

Oczywiście Kuba po raz kolejny nagrodził swój rower i pozwolił mu zaliczyć ten punkt wycieczki

Ania w tym czasie sprawdzała czy może na skróty nie byłoby szybciej do domu,

Bogdano również sprawdzał, ale ostatecznie doszedł do wniosku, że nie będzie Ani robił konkurencji w lotach na dół, więc zaczął trenować podbieganie do krawędzi.

Feniks oczywiście również wyraził swą wdzięczność.....

i poszedł szukać dziury w czymś, co przypominało ......?

Na powrocie z Baszt znowu związałam się mocno z moim Lycankiem, po przeprowadzeniu udanej akcji pod tytułem: nie da się zjechać? Da się! Oznaczało to ni mnie, ni więcej tylko zjazd z kamienia poniżej, zakończonego 5 metrów dalej efektowną glebą. Dopiero po chwili okazało się, że to wypadło koło, bo zaciski puściły, ale kolekcja siniaków znowu się powiększyła (co prawda zdjęcie jest z dnia następnego, ale miejsce to samo).

Po spędzeniu przyjemnego czasu oddałam inicjatywę w przewodnictwie grupie kłodzkiej, ponieważ trzeba było w końcu najkrótszą drogą dojechać na jakieś jedzonko - już na miejscu (czyli Batorówek) nad całością czuwał nasz Cesarz podjazdów:

W końcu jedzonko się zrobiło - w czym zdecydowanie pomógł Feniks, który zabawił się w drwala i naznosił patyki z lasu.

Dość dużo czasu tutaj spędziliśmy, otrzymując też informacje od grupy hardcorowej, że przeszkody jednak chyba będą tym razem zbyt duże, żeby zrobić  całość zaplanowanej trasy. U nas morale również lekko podupada i decydujemy, że o zrobieniu jeszcze ostatniej zaplanowanej  pętli zdecydujemy po modlitwach, czyli przy klasztorze buddystów.
Wracamy więc do Karłowa i Lisiej Przełęczy, z której skręcamy na sawannę, zwaną też Cerberową łąką.

Tutaj panowie postanawiają odtańczyć dla odmiany poloneza, tyle że do pary wybrali sobie rowery:

(fot.Ania M.)
Moje zdjęcia na łące wyszły i nie są takie złe, ale fotki zrobione przez Anię tak mnie urzekły, że muszę ich tu kilka umieścić.
Najpierw moje: nadjeżdża Ania

a zaraz potem Feniks:

reszta ekipy:


A tutaj fotki zrobione przez Anię:



No i oczywiście następna w kolejności atrakcja, którą poza Mariuszem, wszyscy odkryli po raz pierwszy to Mroczny Las, w którym klimat zmienia się natychmiast po wjechaniu do niego. Nie jest to długi odcinek, ale  wyobraźnia działa mocniej, gdy się przez niego jedzie nawet w dzień.

Stamtąd szybko przemknęliśmy przez kolejną część sawanny, aż do zjazdu, który zaprowadził nas do ostatniej, jak się okazało, atrakcji, czyli Klasztoru Buddystów w Kociołku nad Dańczowem.
Przy okazji zwiedzania Ania postanowiła zastanowić się nad tym czy nie zostać tu na dłużej - zapewne zapach kadzidełek w tym pomógł


Ponieważ zrobiło się już jednak późno, a grupa kłodzka musiała jeszcze jakoś wrócić do domu, więc zjechaliśmy do Dańczowa i tam nadszedł czas pożegnania i rozstania. Mam nadzieję, że jednak udało mi się Was ekipo zaskoczyć i pokazać miejsca piękne i nieoczywiste w moich na razie najukochańszych górach. Bardzo wam dziękuję, że mimo nienajfajniejszej na świecie pogody przyjechaliście i bawiliśmy się razem.


Link do mapy - taki był plan, w rzeczywistości skrócony o ostatnią pętlę. A sumę podjazdów uzupełnię, jak obliczę ile to było.

A grupa tych, którym życie miłe trawersująco, przyjemnie, choć niecałkiem lajtowo spłynęła rowerami dookoła. Jednak w którymś momencie Kuba drugi zmotywował mnie do zjechania w pewnym momencie na skróty przez las i jestem mu za to ogromnie wdzięczna, bo było naprawdę super.

Niestety szybko zostałam sprowadzona do parteru, gdy przeznaczone mi zostało pilnowanie stada, czyli całego naszego sprzętu jeżdżącego, podczas gdy orszak podążył na wieżę. A tak naprawdę na wieże widokowe, na które trzeba się wspinać, z zasady nie wchodzę, więc rolę bacy wyznaczyłam ja sama.

No i znowu po odpoczynku zaczął się zjazd - dla jednych cudowny, dla innych mniej. Na tym zjeździe znowu dołączyłam do kolekcji kilka nowych siniaków na nodze - jeden całkiem spory. Więc ja się podpiszę pod tym, co napisał Ryjek, że to najmniej fajny kawałek trasy, niemniej jednak ciekawy i gdyby tylko spróbować jeszcze ze dwa razy, to pewnie w końcu bym go zjechała. Czyli jest po co wracać.

Dojechaliśmy do Wieży ciśnień i ponieważ wariatów w naszej ekipie nie brakuje grupa B postanowiła ją objechać i zrobić sesję zdjęciową grupie A, bo być może to nasze ostatnie spotkanie mogło być.
A oto sesja - fotki ukradzione od Ryjka:

Nadszedł czas żeby zobaczyć, co się zmieniło od zeszłego pobytu mojego w Bardzkich. Podchodząc ostrożnie do tematu poprosiłam o pomoc Ryjka, który zaplanował trasę taką, która by mnie drugi raz nie dobiła. Rzucając hasło pozostałym BS-owiczom nie sądziłam, że propozycja spotka się z aż tak dużym odzewem i na miejsce spotkania zjawi się aż 15 osób (w tym oczywiście mła).

Podjazd pod Kukułkę oczywiście spowodował, że moje straszaki wróciły, dodatkowo wzmocnione przez obawy o łańcuch, który już już wcześniej dwukrotnie spłatał mi figla, spadając sobie nie tak jak powinien i powodując zdecydowany koniec jazdy. Ale moje obawy sprzętowe były niczym w porównaniu do późniejszych przeżyć pozostałych członków ekipy.  Około 6 km podjazd upłynął mi na walce z tętnem, ale za to w przemiłym towarzystwie Feniksa i Gregera.
Potem była przełęcz Łaszczowa i nareszcie dość długi i ciekawy zjazd w dół niebieskim (?) szlakiem, aż do Barda. Pierwsza grupa tak popędziła, że oczywiście punkt widokowy na Bardo ominęła. Druga grupa popędziła więc za nimi i tylko Feniks zaszalał, zaliczając krzyż (chyba, że to był ukryty przed resztą szybki wypad na modlitwę o cud pogodowy, co w efekcie podziałało i to na dość długo).

Ten kawałek przypadł mi bardzo do gustu: korzenie, kamienie, drzewa, które trzeba ominąć. Poprzednim razem pojechałam górą, omijając to, co najlepsze na tym szlaku, ale wtedy o tym nie wiedziałam. Dalszy zjazd od źródełka to też cudeńko, nawet dzisiejsze siniaki i zadrapania po wyborze nie tej ścieżki co trzeba, więc zakończonej przepięęęękną glebą, są dla mnie przemiłe


O flakach, kapciach i snakach w ilości niebotycznej polecam i pooglądać i poczytać w relacji Emi.Ja wspomnę o przypadkach innych, tzw.: niezależnych od okoliczności.
Poniżej przykład nieziemskiego zmęczenia (?:):)) niezwykle trudną trasą Gór Bardzkich, gdzie regeneracja w każdej formie i o każdej porze jest jak najbardziej wskazana. Ryjek dla odmiany tak się rozkręcił w kursowaniu między barem, a ławkami, że ostatecznie gdy przyszło do wyruszenia na trasę musiał się wrócić.....po rower, o którym troszkę zapomniał.

Bardo, rezerwat cisów, których jakoś dziwnie nie obejrzeliśmy, pokręciliśmy się potem gdzieś po okolicach i rozpoczęliśmy powrót. I tutaj wreszcie było moje vici.!!! Wjechałam w całości od Barda do Przełęczy Łaszczowej!!!!!. Hura trauma pokonana:):)

Cieszę się niezmiernie ze spotkania z naprawdę wspaniałymi ludźmi - dzięki Greger za dotrzymywanie kroku słabszym :) - niestety nie oznacza to jednak, że Góry Bardzkie pokocham miłością wielką. Lokalny patriotyzm bierze we mnie górę i jednak Stołowe i Orlickie to mój numer 1 i chyba długo się to nie zmieni. Co prawda Góry Bardzkie to świetne tereny do trenowania podjazdów, bo drogi są tutaj szutrowe, a nie asfaltowe (pominę kilka takich fragmentów), więc to zdecydowany plus.

Tym razem przybyłam, zobaczyłam i zwyciężyłam ... własne słabości, a to jest na razie najważniejsze.

Mapka niestety nie jest dokończona, bo komórka po drodze padła.

EKIPA BIKESTATS W GÓRACH STOŁOWYCH I BRUOMOVSKICH STENACH!!!

---

Spotkanie z Emi i Kubą na ten weekend w naszych górkach zaplanowaliśmy już jakiś czas temu. Różne historie chciały nam te plany pokrzyżować, psotnikiem największym była oczywiście pogoda, ale nie daliśmy się i wszystkie przeszkody zostały pokonane.

Do "parzystych" (Kuba+Lea; Bogdan+ja) doszły jeszcze dwa "single" (Artur i Toomp) i w składach: 2+1; 2+1 mogliśmy wyruszyć w zupełnie przeciwnych kierunkach po to, żeby trasy między sobą zaplątać, zostawić sobie ślady i wiadomości na trasie, zdobyć każdy swój cel i spotkać się znowu w miejscu startu. Tak właściwie można by było podsumować nasze dwa w jednym, ale ja skrobnę szerzej o "jeden", a Cerber27 i Lea opiszą "dwa" (mam przynajmniej taką nadzieję :)).

Tym razem przewodnikiem stada nr 1 byłam ja, czego oczywiście w stosownym momencie przewodnik stada nr 2 nie omieszkał mi wytknąć - w sytuacji, o której za chwilę. Modyfikacje trasy następowały już od samego początku, łącznie z pomysłem dotarcia autem do Karłowa, ostatecznie wygrała opcja zjazdu niebieskim szlakiem z Lelkowej do IMKI. Tyle, że najpierw trzeba się do niego dostać: ćwiczenia podjazdu do Bukowiny przydały się, jak nic, gdyż goniąc chłopaków znowu poprawiłam swój czas o 2 minutki. W Czermnej Artur pomknął do góry, jak chart wypuszczony ze smyczy, ale grzecznie czekał tam, gdzie nie wiedział co dalej. Choć i to nic pewnego, jak się potem okaże.

Dotarliśmy do szlabanu na Drogę Aleksandra i można to opisać tekstem Tuwima:
Jest przy szlabanie lokomotywa, Ciężka, ogromna i pot z niej spływa.
Stoi i sapie, dyszy i dmucha, żar z rozgrzanego jej brzucha bucha

(...)
Nagle - gwizd!
Nagle - świst!
Para - buch!
Koła - w ruch!
Uff, zawsze mam powyższe skojarzenia na szczycie po podjazdach. Ale wreszcie fun zaczął się robić, bo teren to jest to, co tygryski kochają najbardziej.

A każdy następny zjazd można dalej pocisnąć luźnym tekstem Lokomotywy::
I kręci się, kręci się koło za kołem,  I biegu przyspiesza, i gna coraz prędzej, I dudni, i stuka, łomoce i pędzi.
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost! Po łąkach,kamieniach,korzeniach, przez most,
Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las i spieszy się, spieszy, by zdążyć na czas,

Niebieski zjazd był cudowny i to jest taki kawałek, w którym kryje się namiastka wszystkiego, co mają w sobie GS i BS: korzenie, singielek, ściółkowo, "mini-telewizory", błoto i kałuże, po prostu konspekt terenu. I zawsze czegoś na nim nie załatwię. Zresztą nie tylko ja: pierwszy kontakt Kuby z niebieskim był bardzo intensywny, rzekłabym: głęboko dotykający i utkwi mu zapewne na długo w pamięci.
Na niebieskim po raz pierwszy drugi skład ekipy zostawił nam ślady, że tu byli i zjechali, co raczyliśmy zauważyć.

Następny cukierek czekał na nas pod Szczelińcem, czyli niebieski szlak przez piaski, kamienie i korzenie, aż do Pasterki przez łąki. Było mokro, więc było brudno, ale Artur jakimś cudem dojechał czysty, niezbyt pochlapany i ubłocony. Postanowiłam mu to potem zmienić: teren to teren, a nie przedszkole.:):):)

Początek niebieskiego pod Szczelińcem.


Na skrzyżowaniu łąki i szlaku zielonego dokonałam, jako przewodnik,  małego rozeznania terenowego, czyli którędy będziemy wracać? Bo choć tereny są moje, to równie słynna jest moja ponad przeciętna orientacja w terenie, z którego to powodu mapa była pierwszym wyposażeniem plecaka na tą podróż.
Postanowiliśmy, że na razie omijamy schronisko w Pasterce i pędzimy w BS-y, bo szkoda czasu - i tak tu będziemy za kilka godzin.  Oznaczało to przejazd kolejnym odcinkiem tak wspaniale terenowym, że koła same po nim pędziły - zatrzymała nas dopiero hopka na Machowskim Krzyżu, gdzie druga grupa była już dużo wcześniej. Tym razem chłopcy trzymali się za przewodnikiem, z racji nieznajomości terenu, a ja starałam się nie zatrzymywać i nie dać się pokonać absolutnie żadnym korzeniom i kamolom.

Kuba pod krzyżem.

Artur - jeszcze czysty.

Przewodnik.
Dla Kuby jestem pełna uznania po wjechaniu przez niego trzech hopek kamienistych, ja i Artur polegliśmy. W końcu dotarliśmy do Pańskiego Krzyża, gdzie postanowiliśmy podnieść sobie poziom cukru i uzupełnić zapasy energii, za chwilę okazało się, że Kubie bardzo się ten zapas przydał. Uzgodniliśmy, że jedziemy  zielono-żółtym na Bożanowski Spicak. Kuba ogarnął ogólnie kierunek i pomknął. Na błotnistym i podmokłym terenie mi i Arturowi szło nieco wolniej, ale do wyhlidki dotarliśmy. Tyle, że Kuby tam wcale nie było. Upsss - trzeba go dogonić i zawrócić, bo dalej szlak jest nieprzejezdny dla rowerów!!!!!! Ten sposób zawiódł, bo nie wiadomo było, jak daleko odjechał. No więc trzeba zadzwonić!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Tak, tylko że nie mamy do siebie numerów telefonów. Wielkie upsss:) Coś jednak nad nieszczęsnym przewodnikiem, który nie ustalił tak istotnej informacji przed wyjazdem, czuwało - JEST ZASIĘG! Telefon do przewodnika stada nr 2, który właśnie w tym momencie włączył swoją niezwykłą tolerancję dla mych poczynań i zamiast śpieszyć z pomocą (nawet zdalną), okazał radość wielką z błędów moich. A Kuba jedzie i trzeba go zawrócić!!!!! Gdy w końcu złapałam telefonicznie Kubę, ten już był z powrotem przy Pańskim Krzyżu. Widoki z wyhlidki piękne, szkoda nie zobaczyć, więc biedak postanowił dobić jeszcze raz pętlę. Jako znak rozpoznawczy zostawiłam rower na skrzyżowaniu i wiadomość dla niego.

Znaki rozpoznawcze © cerber27

Podchody.
Oznakowanie okazało się teraz już ok. i Kuba do nas dotarł, choć po drodze znów postanowił nawiązać osobisty kontakt z glebą.

W nagrodę za wykonanie niemal niemożliwego pozwolił rowerkowi zdobyć wyhlidkę.



Widok na słonika z Bożanowskiego Spicaka.
Ale ta przygoda jeszcze jednak nie wszystkich nauczyła nie spać, zwiedzać, obserwować.......
Ruszyliśmy więc dalej na wzywający nas zielony i dotarliśmy do początków telewizorów. Spędziliśmy tutaj trochę czasu, próbując i próbując i w końcu zjeżdżając, obiłam się przy tym zdrowo. Refleksja naszła mnie jednocześnie, że może rzeczywiście na telewizory jeszcze za wcześnie i niechęć Bogdana do zabrania mnie tam rzeczywiście bierze się z jego trzeźwej oceny moich aktualnych umiejętności i troski o me bezpieczeństwo. Bo jak to była tylko namiastka, to co tam jest dalej? Ale kiedyś tam dotrę.

Zaczęło lekko mżyć i postanowiliśmy wracać do Pasterki na obiad i opata, bo na nagrodę taką jak najbardziej zasłużyliśmy. W schronisku  zostawiliśmy kolejną wiadomość dla stada nr 2, że byliśmy, jedliśmy i jesteśmy cali. Przekazane było.

No to zielonym rozpoznanym wcześniej przeze mnie ruszyliśmy do kolejnego cudownego zjazdu na Ostrą Górę. Naprawdę był hardcorowy, jak na moje obecne umiejętności. Kuba oczywiście poradził sobie na nim znakomicie, jakby urodził się z tymi umiejętnościami. Arturo zjechał i ja też obniżyłam siodło i wystawiałam za niego tyły. Oj, podobało mi się to nieziemsko. Ale te chwile szczęścia szybko minęły i co dostaliśmy trzeba było oddać, wjeżdżając pod górę. 




Zielony na Ostrą Górę.

Zadowolony Arturo.

I się porobiło. Te akurat miejsca miałam mniej obczajone, potem sobie skojarzyłam, że pieszo nimi szłam, ale mapa się przydała. Zwłaszcza, jak minęliśmy zjazd z asfaltu na Zieloną Drogę. Kubie też ten zjazd nie dawał spokoju, więc poczekał, aż do niego dojadę i zrobiliśmy szybką naradę wojenną, po czym zawezwaliśmy Artura charta z powrotem do stada. Dotarł. Ustawiliśmy się na powrót i zjeżdżamy w kolejności następującej: Kuba, ja, Artur. Skręciliśmy, dojechaliśmy do kolejnego rozdroża - nie ma Artura. Po chwilowym oczekiwaniu Kuba postanowił sprawdzić i wrócił. Po kolejnych 5 minutach nie ma ani tego, ani tego, więc i ja wracam. Dojeżdżam do rozjazdu i okazuje się, że amba zjadła obu. No pieknie - i co teraz? W końcu nadjeżdża Kuba - sam, bez Artura. Sprawdził nawet urwisko, czy go tam nie ma, ale nie!!! No i tym razem zasięg nie był taki łaskaw i też się zgubił. W końcu z drugiego numeru nasza zguba się odezwała. Całe szczęście, że na Spicaku uzupełniliśmy swoje informacje o numery telefonów, bo tu byłoby naprawdę cienko. Jak Artur to zrobił, że wylądował z powrotem w Ostrej Górze jadąc mi niemal na plecach nie mam pojęcia, on też. Ale tym sposobem na jednej wycieczce trzy osoby mają trzy różne dystanse przejechane - najdłuższy Artur, najtrudniejszy - Kuba. Przewodnik za to inne wpadki zaliczył :):):)

Po dojechaniu do Karłowa dalsza trasa ustaliła się w zasadzie sama - kierunek dom. Ale na koniec to, co najlepsze, czyli znowu niebieski na Lelkową i dłuuuugi, czerwony zjazd do Kudowy. Posłużyłam chłopakom za królika doświadczalnego i pojechałam pierwsza - aż do momentu, w którym dwa dni wcześniej testowałam jego drugą część. Tam to już Kuba zaszalał i tym razem to on zostawił drugiej grupie znaki ziemne, że tu byliśmy - odczytali. Artur w końcu się pobrudził, a Kuba zapoznał z myjką kudowską, bo pojazdom naszym też się w końcu coś należało.



To te chwile są z nami i nigdy nie zabierze nam ich już nikt. Stokrotne dzięki chłopaki za tą przygodę.

Dzień czwarty.
Pozostałości po 15-osobowej ekipie to: Alinka, Emi, Kuba, Ryjek, Wiktor, Bogdan i ja. Z racji uziemienia Emi oraz wielkiej mojej potrzeby pojeżdżenia po terenie obczajonym dwa dni wcześniej pieszo z Kubą, Aliną i Wiktorem dziewczyny zgodziły się zaopiekować najmłodszym uczestnikiem wyprawy i mogłam skorzystać z dobrodziejstwa terenu.

Plan był ogólnie rzecz biorąc lajtowy, ale z nastawieniem, że pozjeżdżamy w terenie trudnym. Punkty ważne to Velke Bradlo (1049) Rejviz, Zlaty Chlum (875) i Certowy Kameny (693), tak żeby na 16 wrócić do aut.

Kłopotów technicznych, zapoczątkowanych przez Leę, nie było końca. Na początek pulsometry moje i Ryjka tak się schynronizowały ze sobą, że zwariowały nie wiedząc kogo łapać i mój w końcu przestał mierzyć cokolwiek. Bogdana rower zaczął wydawać z siebie dziwne piszczenia, skrzypienia i postukiwania, a pod koniec trasy hak się wziął i wygiął, a także zgubiła się śruba  od spd. Przerzutki w Lycanku obraziły się na mnie, że były brudne i zaczęły żyć swoim własnym życiem, czyli zmieniały się od czasu do czasu same, bez mojego udziału, a po drodze jeszcze staranowaniu uległy okulary me przeciwsłoneczne i szczątki na pamiątkę zgarnęłam z ziemi. Ale któż by się takimi drobiazgami przejmował: przygoda wzywa, nogi "swędzą", a zjazdy czekają!!!!!!!!!!!!!!!:)

Utartym zwyczajem panowie jadą grzecznie za mną, dopingując do walki o przeżycie na podjazdach i pilnując z ogromnym zainteresowaniem. aby nic się nie stało ich jedynemu rodzynkowi w towarzystwie.

W końcu dojechaliśmy do punktu, w którym to Bogdan spadł z rowera ze zmęczenia, a dla pozoracji głupa przyciął, że zdjęcie będzie robił.

Tutaj Ryjek postanowił wziąć standardowy lek na wyluzowanie przed niedalekim już zjazdem do i ze Zlotego Chlumu. Uszczęśliwienie jego z tego powodu było wielkie i szacun dla fotografa, że moment ten tak idealnie uchwycił.

Kuba i Bogdan natomiast byli załamani czekającą ich przygodą, więc siedzieli przybici, że Ryjek  znowu da im baty.

No, ale czas ruszyć dalej - do celu upragnionego.

Ostatni wdech przed cudownym terenem, a potem .....

ZJAZDY:
Ryjek się rozkręca


a Bodzio skręca

Kuba też daje czadu

I mi się też co nieco udało

Dzięki Wam wszystkim za ten wyjazd, czterodniowe szaleństwo i nawet za puzzle, które tak namiętnie próbowaliśmy poskładać.
Emi, dzięki Tobie mój Lycanek przekroczył na majówce swój pierwszy tysiąc!!!

Dzień pierwszy.
15 osób z 6 miast, 7 aut, 12 rowerów, tak w skrócie można opisać skład wycieczki. Najważniejsze w tym były oczywiście dobre humory i radość z ponownego spotkania całej ekipy - nawet w powiększonym składzie. Takie spotkania chyba nigdy nie przestaną robić na mnie wrażenia - zorganizować i chcieć być z taką ekipą? Ryjku jesteś centralnym ogniwem tego towarzystwa!!!!!!

Tak więc przybyliśmy.



Szybkie przygotowania, omówienie kto, gdzie i z kim wyrusza, o której godzinie spotkanie powrotne i ruszamy. Na rozkręcenie święta trójca, czyli Kuba, Wiktor i ja ruszamy rowerami żółtym w stronę Bobrovnika, Javorika i Seraka. Podobnie - tyle, że piesza, dziewczyny (Alinka, Beata i Małgosia) ruszają w tą samą stronę. Później się okaże, że miały tak dobre tempo marszu, że kilkakrotnie udało nam się spotkać na trasie.


Dziewczyny na trasie .
Na trasie spotkaliśmy również imiennika Bobrovnik - tak sobie siedział i drzewo przygryzał.


W oddali Doluhe Strane.
W Javoriku chwila zastanowienia i start w stronę Seraka i Obrich Skal.

Okazało się to dobrą decyzją, bo zaliczyliśmy również spotkanie z drugą grupą rowerową - w silnym składzie.

Uzupełnienie ekipy o Bogdana, który dzielnie podprowadził dziecko swe do góry, popychając go pod siodełkiem.

Zdobyliśmy Obri Skaly i znowu zastanowienie, w którą stronę dalej?



Padło na zielony - zupełnie, jak stworzony dla rowerzystów. Kuba był zachwycony. Ja też, ale ze względu na młodego nie zjechałam go w całości.





W tym miejscu szlak nas nieco przystopował, bo zrobił się jeszcze bardziej rowerowy.