Wpis ten dedykuję Andrzejowi - bratu (?!) Zibiego.
Zbychu - jeśli czytasz ten wpis, to wiedz, że radość mą zawdzięczam bratu twemu, który firmą swą przekopał Górę Parkową wzdłuż i wszerz i zrobił na niej  mtb.

Wreszcie po trzech dniach brzydkich i zimnych zrobiło się cieplej, więc jak nie wyskoczyć choć na chwileczkę, choć na króciutko ? :) Tak naprawdę chciałam sobie tylko powjeżdżać i pozjeżdżać, po prostu się "wykrzyczeć" rowerowo. Okazuje się, że Góra Parkowa całkiem jest w tym temacie pomocna, a ponieważ prace budowlane się na niej zakończyły, więc odbiór należy przeprowadzić. Pierwsze podejście do Góry lajtowo-badawcze, z lądowaniem kawałek za Przekaźnikiem. Zobaczyłam świeże ślady rowerowe i ruszyłam ciekawie za nimi, myśląc, że wiem gdzie mnie zaprowadzą. Nic bardziej mylnego - nawet na bardzo swoim terenie można się zdziwić miejscem, w którym się z lasu wyjedzie. Wyjechałam za zabytkową dzwonnicą, więc jakieś 200-300 metrów za domem - upss.

No i co ? Nie zmęczyłam się (!!!!), więc podjazd na Jerzykowice - dalej niewiele - no to do szlabanu zielonym szlakiem z wyjazdem na Zakręcie Śmierci. Przynajmniej mnie błoto trochę naznaczyło.

Przypomniało mi się, że swego czasu spękałam przed zjazdem z górek za szkołą, więc niewiele myśląc pocisnęłam sobie ul. Słoneczną do ostatniego pagórka i zaliczyłam hopeczki: góra-dół-góra-dół-góra-dół. I wiem, że fulla nie zamienię już chyba nigdy na nic innego, uwielbiam to huśtanie na dziurach, pływanie niemal na przeszkodach, zwrotność kierownicy i przejeżdżanie przez coraz trudniejsze dla mnie kamienie i korzenie, A NAWET SCHODY !!!!!!  Spotykam po drodze znajomą, chwilę sobie plotkujemy, a potem start do zjazdu. Dlaczego ja wtedy zwątpiłam? Nie mam pojęcia, ale tak mi się dusza uradowała, że wtargałam na skuśkę rower pod górę i zjechałam cała szczęśliwa jeszcze raz.

Cała zadowolona doszłam do wniosku, że mogę teraz dać w kość Górze Parkowej. Objechałam ją sobie dość dokładnie i choć próbowała mnie ujarzmić to się nie dałam - wjechałam ją w całości na siodełku, choć tempo strusia pędziwiatra to nie było. :) 

I dotarłam do tejże oto Altanki Miłości:

Za filarem czaił się jakiś pan, więc kombinowałam, jak  by tu zrobić, żeby nie zrobić - czyli jak uskutecznić ochronę danych osobowych? Myślę, że mi się udało, bo trzeba dużej wyobraźni żeby dostrzec pana za filarem, prawda?. I w końcu powrót - schody, schody, schody .......
Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek w sposób chciany i świadomy zjeżdżała w ten sposób, chyba że było to sto lat temu, to mogę nie pamiętać. Ale Lycan na pewno takiej ilości schodów jeszcze nie zaliczał. Pierwsze schody za altanką wydały mi się jeszcze za strome, spróbowałam,  ale jednak nie. Następne schody to te na fotce poniżej - idealne dla początkującej - dało radę !!!!  Ucieszyłam się, jak głupi bateryjką i do następnego ciągu komunikacyjnego wio! No, następny - skręcający w prawo - też mnie zatrzymał, ale za to kolejne poniżej kościółka ewangelickiego z duszą na ramieniu i tyłem za siodłem przepłynęliśmy sobie razem. I jeszcze mam na to świadków, bo spotkałam drugą znajomą (przy czym nie wiem, czy w pracy nie dostanę zakazu jazdy rowerem przez to).

Błąkając się bez konkretnego planu i celu wylądowałam na Basztach Radkowskich, ale wiatr prawie mnie stamtąd zdmuchnął, więc uciekałam z nich szybko. Przejechałam przez Czermną do Drogi Aleksandra, stamtąd do Rozdroża pod Lelkową, zjazd niebieskim do IMKI (tłumy ludzi nadal utrudniają zjazdy), potem Karłów i właśnie Baszty Radkowskie. Z powrotem skręciłam na asfaltową drogę do Pasterki i niebieskim szlakiem pod Szczelińcem dojechałam  znów do Karłowa. Na Lisiej Przełęczy stwierdziłam, że jednak kolano jeszcze mi dokucza, więc już mi się odechciało dalszej jazdy w terenie i grzecznie asfaltem zjechałam do domu.

Widoki z Baszt dzisiaj są takie:

Wyjechałam nieśpiesznie, o 15.00, aby spokojnie bez pośpiechu, ogarnąć trzecią część trasy szykowanej na sobotę. Jadąc już ze dwa zakręty  przed Lisią Przełączą dostrzegłam przed sobą parę rowerzystów, którzy twardo pociskali do góry. Widać było, że dziewczyna z przodu daje radę lepiej, niż chłopak jej towarzyszący. Pomyślałam sobie: no co nie dogonię ich?
No to dogoniłam.....
Jakież było moje zdziwienie, gdy rozpoznałam w końcu w rowerzystach brata swego z żoną :):) Agnieszka dokonała cudu i wyciągnęła go na rower i to od razu na Karłów, a właściwie do wioski za Wambierzycami - powrót na drugi dzień. Biedaczek :)

Agnieszka na Lisiej

Marek dotarł i nawet był zadowolony.
Podjechaliśmy więc razem kawałek, tzn.: do Stroczego Zakrętu, gdzie oni skręcili w prawo ja w lewo - odwiedzić znowu Radkowskie Baszty. Po krótkim zapatrzeniu się na Broumovskie Steny i zamianie paru zdań z turystą z fajnym aparatem, ruszyłam w stronę Batorówka, sprawdzić czy naprawdę byłoby gdzie zrobić tam ognisko. Jest miejsce:

Batorówek.

Dla zapamiętania drogi - chociaż mapę wyciągałam na każdym skrzyżowaniu - oznaczyłam sobie drogowskazy:




Widoki na tej trasie są takie:

Ale potem wjeżdża się w Mroczny Las i widoki już są takie:

Mroczny Las.

A po przejechaniu go intensywnie się pilnowałam, żeby dobrze wyjechać na klasztor buddystów - trafiłam, więc będzie dobrze. Z tej części trasy najfajniejszy był mroczny Las i Sawanna oczywiście.

Tak więc trasa całości ogarnięta, nic tylko ruszać i trafić z pogodą.