Autentyczne zdziwienie, że nadal są w Górach Stołowych szlaki, które odwiedziłam pierwszy raz w życiu. Bo, że Wiktor - no to normalne - ma dopiero 13 lat, ale że JA albo BOGDAN, to już naprawdę dziwne. Ale cóż - w sumie jest to fajna sprawa, że cały czas nas coś potrafi zaskoczyć. 

Wyruszyliśmy z Przełęczy Lisiej na Białe Skały żółtym szlakiem prowadzącym z parkingu poniżej szczytu, a potem zielonym szlakiem  - przecinając po drodze Sekstans - dotarliśmy do Batorowa. Stamtąd kilometr asfaltu i dotarliśmy do Batorówka na ognicho. Stamtąd - po zasłużonej przerwie - do Lisiej Przełęczy i do auta.

Po drodze było kilka zaskakujących wpychów na żółtym szlaku oraz trochę mocno irytujących noszeń rowerów przez powalone drzewa na zielonym. Ale też kilka świetnych odcinków zjazdowych - trudnych technicznie i niebanalnych. 

Wiktor dawał radę, jakby dopiero  wczoraj zsiadł z roweru, a nie w październiku zeszłego roku. 

1. podjazd od domu na IMKĘ - sprawdzić jak to wyjdzie pierwszy raz w tym roku. Czas gorszy o 10 minut, niż na koniec sezonu poprzedniego choć mam nadzieję, że szybko to nadrobię.
Czyli 5,8 km w czasie 40:25 asfaltowym podjazdem kategorii 3 o średnim nachyleniu 5% terenu.

A na IMCE? Parkingu brak - zniknął w hałdach potwora, który pokrywał będzie Skalniaka. Obłęd i coś strasznego - druga Jagodna tam będzie i nie podoba  mi się to. 

Gdybym nie biegała,  to pewnie więcej bym jeździła, ale:
1. W zeszłym roku w lutym nie przejechałam nawet kilometra.
2. Połączyłam dziś dwie - teoretycznie wykluczające się - zajawki.
Poranna wycieczka na Pasterkę zostawiła mały niedosyt i brak zmęczenia oraz wolne popołudnie.
Więc?
Więc wreszcie się udało. Złożyłam krótki dystans - taki do 15 km. Fajnie, że wyszło więcej.
Ucieszyłam się, że wszystkie podjazdy mi weszły, a zwłaszcza podjazd pod Bukowinę. Może jednak bieganie przekłada się na siłę w nogach? Gdyby dziś wliczyć bieganie to przewyższeń zrobiłam łącznie 900 m.  Przy początku sezonu mogę być z tego zadowolona. Na Lelkowej chciałam zjechać czerwonym, ale doszłam do wniosku, że mam ochotę nie kończyć jazdy na 15 km, więc skierowałam się na niebieski szlak do IMCI. Oblodzony. Sprowadziłam rower kawałek nie chcąc ryzykować kontuzji na wstępie. A dalsza trasa to już automat - zielonym szlakiem do Dańczowa i asfaltem do Jeleniowa z podjazdem do Kudowy. 

A jaką frajdę miałam na górkach?!!!! Głowa, ręce i nogi powoli przypominają sobie, co to zjazdy. 

A zdjęcia z poranka, bo po południu nie zdążyłam.

No i stęskniłam się za Górami Stołowymi. W końcu ostatnio byłam tam we wrześniu i to tylko trzy razy!!!

Standardową pętelkę sobie urządziłam. Drogą Stu Zakrętów w stronę Karłowa, po ok. 4 km za szlabanem w lewo i już terenem na Lelkową. Zjazd niebieskim szlakiem do Parkingu przy IMCE i do Karłowa asfaltem. Niebieskim szlakiem pod Szczelińcem do parkingu przy żółtym szlaku i z powrotem do Karłowa. Nie mogłam sobie odmówić przyjemności zjechania czerwonym szlakiem do Jakubowic, więc dotarłam tam znowu niebieskim szlakiem do Lelkowej.

Miała być oczywista oczywistość, jak to  jesiennymi popołudniami bywa, a wyszło ciut inaczej.
Górkami nad szkołą i lasem od ul. Słonecznej dotarłam do Jeleniowa, a stamtąd asfaltem do Darnkowa i zielonym szlakiem dotarłam do IMKI. Dalej niebieskim szlakiem do Lelkowej i tu oczywistość się skończyła. Bo chciałam czerwonym do domu trafić.

Jadąc do góry zastanawiałam się, czy zakładać ochraniacze? W końcu jadę lajtowo, rekordów nie biję, więc warto? Ale ostatecznie przysiadłam na pieńku, żeby je założyć i chwilkę to trwało. Zdążyła w tym czasie dojść dwójka turystów do mnie. I się zaczęło. Od słowa do słowa okazało się, że nie byli sami, ale druga dwójka została gdzieś wcześniej, bo kobieta złamała sobie nogę i nie może dalej iść. Ludzie nie wiedzieli gdzie są, nie wiedzieli jak wezwać pomoc w górach i na piechotę szli w stronę Kudowy (!!!!!) żeby poszukać pomocy. No i czy ktokolwiek w tej sytuacji zostawiłby ich bez pomocy? Nie sądzę.

Decyzja była oczywista. Telefon do GOPR-u i porozumienie z ratownikiem, że wyjeżdża z Zieleńca, a ja jadę szukać tej pani, żeby przybliżyć sytuację ratownikowi. Podaję swój numer telefonu dla lepszego kontaktu i ruszam w stronę Błędnych Skał pod górę czerwonym szlakiem, bo takie informacje dostałam od spotkanej dwójki. Swoją drogą pierwszy raz w tą stronę pokonywałam szlak. W końcu znalazłam kobietę i jej męża, oddzwoniłam do ratownika i ustaliliśmy, że doprowadzimy ją do asfaltu - tam dojedzie bez problemu. Kobieta lekko panikowała i nie chciała się z bólu ruszyć, więc najlepszym pomysłem na jaki w tych warunkach było mnie stać, było znalezienie dwóch patyków, obwiązanie ich wokół nogi i usztywnienie stopy, po to żeby dała się wsadzić na siodełko. Usztywnienie samo w sobie pewnie niewiele pomogło, ale wywarło na psychice tej pani na tyle pozytywne wrażenie, że podniosła się z ziemi i wsiadła na rower. Dopchaliśmy ją do asfaltu i przez cały czas gadałam do niej jakieś głupoty, bo jak tylko przestawałam, to ona zaczynała płakać. Mąż też był lekko spanikowany i chyba nie do końca wiedział, co robić. Znowu telefon od ratownika, ale zasięg zanikł i postanowiłam wyjechać mu naprzeciw, przez co ostatecznie się rozminęliśmy, ale jak się już zdzwoniliśmy, to ogarniał już sytuację, więc pożegnałam się telefonicznie z ratownikiem i poszkodowaną panią Elą i panem Karolem.

Zrobiła się szarówka i nie chciałam już dostarczać więcej pracy GOPR-owcom, więc asfaltem wróciłam na chatę. A piszę o tym, bo pierwszy raz w życiu taka sytuacja mi się przytrafiła i myślę, że ten egzamin zdałam na piątkę.