Oj się zadziało w tym dniu!
Po sobotnim mtb chętni do dalszych wyczynów zmaleli w tempie ogromnym do trzech osób: Emi, Bogdan i ja. Po krótkiej naradzie i stwierdzeniu, że Pan Tomek (!!:):)) nie dojedzie  do nas stanęło na dojeździe czterokołowym do Głuszycy. Była opcja rowerowa, ale ze względu na moją nieznajomość terenu i zupełną niewiedzę, w którym miejscu mamy rozpocząć wjazd w teren, Emi wspaniałomyślnie zdecydowała się zostać pilotem i zmasakrować swego Krossowego podwózką na miejsce przeznaczenia. Jako pilot oczywiście sprawiła się nieźle i mogliśmy przez to przetestować jej niemal codzienne trasy dojazdowe w Góry Suche, Sowie i nad Jezioro. Oczywiście tylko częściowo, bo w końcu auto to nie rower - terenu nie ogarnie.

Znaleźliśmy w końcu fajną zatoczkę w wiosce o nazwie Grzmiąca gdzieś za Głuszycą i mogliśmy przygotować się do startu. Bodzio był oczywiście podekscytowany trasami mtb, które gdzieś w tych rejonach jeździły i na których on sam też jeździł, choć w przeciwnym kierunku, Emi była szczęśliwa, mogąc nam swoje rejony przedstawić w całej okazałości, a ja się cieszyłam, że mogę w ogóle po wczorajszym terenie nogami ruszać.

UWIERZYŁAM I ZAUFAŁAM IM CAŁKOWICIE, ŻE BĘDZIE HARDCORE, ALE BĘDZIE FAJNIE I POJECHAŁAM W CIEMNO ZA PRZEWODNIKAMI.

I SIĘ POROBIŁO! No, ale gdyby człowiek wiedział, że upadnie, to by sobie usiadł.

W przeciwieństwie do dnia poprzedniego, gdzie najpierw była rozgrzewka po prawie płaskim terenie, zaczęliśmy z grubej rury, bo od razu od wprowadzania rowerów czerwonym szlakiem pod górę o nachyleniu jakieś 36%. Żeby nie było - wszyscy wprowadzali - tyle, że ja najdłużej. Emi pojechałaby dalej, ale znowu zaciski w rowerze puściły i klopsik się zrobił. Ale po dzielnym i szybkim zwalczeniu awarii, wróbelek pofrunął dalej, gonić orła, który zaczaił się na zakrętach żeby zrobić fotki.

Tak więc jedni jechali....


I inni też jechali...... :), choć może ciut wolniej.

W ten sposób wesoło zmierzaliśmy sobie ku trawersującemu Rybnickiemu Grzbietowi, czyli ku rozpaczy mojej czarnej. Do tej pory wszystko szło świetnie i nawet wprowadzanie roweru nie było straszne.
Jazda w takich okolicznościach ....

.....to czysta przyjemność, naprawdę przecudowny singielek. Tak właśnie wyobrażałam sobie - mając w pamięci Singieltrak pod Smrekiem - całość naszej trasy, buzia uśmiechała się sama i nic nie było w stanie wytrącić mnie z równowagi.
Tak mi się wydawało, bo przed Kazikową Skałą .....

cudowny lasek się nagle skończył i przeistoczył w hydrę już nie z sześcioma, ale z pięćdziesięcioma głowami. Singiel prowadził dalej, ale zmienił się w wąziutką ścieżynkę na pół opony, wszystkie drzewka i krzaczki po bokach zniknęły, a na zakręcie przede mną zobaczyłam, że ścieżka zniknęła w ogóle, zmyta przez ulewy. Z lewej mojej strony przepaść się otworzyła i zaczęła ściągać mnie do siebie.
O żesz ty orzeszku!!!!!!!!!!! Żeby nie użyć innych typowo polskich epitetów.

Stanęłam, jak wryta i całe moje dotychczasowe zadowolenie z życia minęło bezpowrotnie, zamieniając się w totalny i obezwładniający atak paniki - strasznej, paskudnej, takiej, jakiej nie pamiętam od chyba 20 lat. No co za masakra. Zebrałam się początkowo w sobie i przeprowadziłam rower przez kawałek tego nieszczęścia, ale jednak kolejny atak przykuł mnie do ziemi i nie pozwolił ruszyć ani w prawo, ani w lewo. Trwało to trochę (ja miałam wrażenie, że wieczność, choć pewnie nie dłużej niż 10 minut) i w końcu moi przewodnicy połapali, że coś jest nie tak. Oj, jak mi się lżej na duszy zrobiło, gdy zobaczyłam biegnącą do mnie Emi, a jak jeszcze roztkliwił się nade mną Bodzio, to oczywiście z tej ulgi rozwaliło mnie jeszcze bardziej. Chusteczek mi brakło.
A tak wygląda siódme nieszczęście, które usiłuje zrobić dobrą minę do złej gry, po walce z demonami.

Matko jedyna, gdybym ja tutaj była sama, to chyba by mnie GOPR musiał ściągać z trasy - ogrooooomne dzięki że po mnie wróciliście i przepchnęliście przez tak paskudny moment.

Całe szczęście, że potem był szeroki, szutrowy i przede wszystkim długi zjazd , który pozwolił choć trochę na uspokojenie, bo trzeba było skupić się na drodze, a nie głupich strachach. Zjechaliśmy tak do szosy, z której wjechaliśmy na szlak prowadzący do Skalnych Bram i Zamku Rogowiec. Po drodze minęły się dwa środki lokomocji - ten nasz:

I ten nie nasz, ale ciekawe wrażenie zrobił: konie nas usłyszały i grzecznie poczekały na ścieżce, aż przejedziemy.

Dojechaliśmy do Skalnej Bramy

Tutaj znowu zrobiło się pięknie i bezpiecznie, mogę polecić każdemu, kto lubi takie klimaty.

Widok z punktu widokowego


Tak więc, gdy Emi koncentrowała się na mikroelementach, Bodzio kontemplował nieboskłon i najpierw wypatrzył .....
takie coś: to chyba raczej nie były bociany :)

a potem w dalszej części trasy takie coś:  i to też raczej nie były bociany.

Ale było to na Turzynie, gdzie teraz jemu przytrafiła się awaria i kamień narozrabiał mu przy przerzutce. Tym razem ja się mogłam wykazać i udzielić mu stosownej pomocy i wsparcia w trudnych chwilach:

Tak więc ruszyliśmy dalej do Andrzejówki. Ciekawa byłam schroniska, które zajęło I miejsce w rankingu NPM-u, a od kilku lat jest w jego czołówce. I w sumie bardzo ciekawe miejsce, zupka gulaszowa całkiem całkiem, ale ceny to generalnie z kosmosu. Ale nie można mieć wszystkiego.
Obowiązkowa fotka na dowód, że byliśmy, musi być:

choć Bodzio nadal wypatrywał chyba nie bocianów, ale czegoś.

Ponieważ cała moja wola walki wyparowała wraz z zupą gulaszową i nie miałam już zupełnie siły wspinać się jeszcze gdziekolwiek, więc po ukierunkowaniu i ustawieniu na dobrej drodze do auta przez Emi pocisnęłam asfaltem do auta, po drodze oglądając kamieniołom melafiru.  Pozostała dwójka zrobiła sobie jeszcze mały objazd, łapiąc po drodze snejka w przednim kole - oczywiście Bodzio. 
Na zakończenie: trasa jest przecudowna, choć Emi i tak ją skróciła, żeby mnie nie dobijać. Jest wymagająca, nie uznająca, że będzie "na dobitkę", ale poświęcenia w całości. I ja tam wrócę, bo jest naprawdę pięknie i tak jak lubię (prawie:)), tylko jeszcze troszkę poczekam - może do września?