Październik jest łaskawy w swojej aurze, więc jeszcze ciągnie w stronę roweru, choć bez dodatkowych ubrań już się z domu wyruszyć nie da. Tym razem wycieczka właściwie bardziej asfaltowo-podjazdowa, ale stworzyła się kolejna część sagi: asfalt nie musi być nudny.
Plan był prosty: dotrzeć którąś drogą do Lisiej Przełęczy i potem zobaczyć, co się przytrafi. A przytrafiło się wcześniej, bo po dotarciu do mostu w Dańczowie padła propozycja: Kulin.

To była bardzo dobra decyzja, bo nie dość, że zaczął się wreszcie teren, to jeszcze zupełnie dla mnie nowy. Ogólnie rzecz biorąc kierowaliśmy się nadal na Lisią Przełęcz, ale przy jakimś skrzyżowaniu Bogdan wskazał mi dwie możliwości: Lisia Przełęcz albo Sekstans. No i oczywiście wybrałam to drugie, bo ile razy byłam na Sekstansie, tyle razy mi się marzyło przyjechać tu od strony Dusznik właśnie. Mówisz, masz! Tyle, że to znowu wspinaczka, ale za to z pięknymi widokami.

A potem znowu czerwonym  do samych Jakubowic. Jazda po śliskich korzeniach, do tego przykrytych liśćmi robi się trochę hardcorowa i naprawdę cieszyłam się, że tą trasę już znam. A i tak przy ostatnim zjeździe źle najechałam na kamień,  podparłam się nogą, za mocno zahamowałam i w efekcie całkiem mi rower się bokiem położył na skarpie. Więc nie było innego wyjścia, tylko cofnąć się trochę i najechać go jeszcze raz. No i poszło o niebo lepiej, bo zjechałam do samej ulicy, choć w półmroku i na mokrym podłożu to nie było aż takie proste.

Mój szczęśliwy dzień zaczął się od tego, że Bogdan był bardzo zmęczony swoją wielką wyprawą z dnia poprzedniego. Tak mu się chciało i nie chciało jechać, w końcu pogoda go ostatecznie przekonała, że warto się ruszyć z domu. Jego zmęczenie paradoksalnie bardzo pozytywnie wpłynęło na mnie, bo gdy on się powoli regenerował, ja zaczęłam się zbierać w sobie i w tym dniu rowerowo wyszło mi po prostu wszystko.
Pierwszą taką rzeczą był wjazd z ulicy na  mostek, prowadzący na "szlak" do Pstrążnej bez zatrzymywania i podjechanie pierwszej hopki, aż do wypłaszczenia.  Do tej pory mi się to nie udawało, ale tak bardziej z niechciejstwa, niż żeby to było trudne. Pomyślałam sobie w tym momencie, że jak tu dałam radę, to może dzisiaj będzie dobry dzień i wjadę wszędzie, gdzie tylko  Bogdan mnie zaprowadzi.

Drugim prezentem było zabranie przez Bodzia aparatu - na jazdę wokół komina najczęściej szkoda mu czasu i zawracania gitary setnym zdjęciem w tym samym miejscu. Ale na tym trawersie i o tej porze roku nie mógł sobie odmówić i całe szczęście.

Po dotarciu do Karłowa pętaliśmy się chwilę bez celu, bo Bodzia znowu dopadło chciejstwo-niechciejstwo pt.: chce mi się czy nie chce mi się piwa? Ostatecznie zatrzymaliśmy się na kufelka. Zastanawialiśmy się przy tym w którym kierunku dalej jechać i zdecydowaliśmy, że jak przejedziemy sawannę, to zobaczymy, co dalej. A dalej był mroczny las....

... oraz Kulin i  Grodziec. Bogdan stwierdził, że spróbujemy na niego wjechać i on nie oczekuje, że tam wjadę, ale on ma ochotę i poczeka na górze. I chyba ten brak ciśnienia spowodował, że WJECHAŁAM pod samą przełęcz pod Grodźcem!!!!! Na końcu podjazdu szutrowo-kamiennego nie dałam rady jednak okazać swej radości z tego powodu, bo prawie zeszłam z tego świata i ciemność miałam przez chwilę przed oczami. A byliśmy w połowie drogi do przekaźnika na szczycie. Tyle, że tym razem Bogdan wybrał podjazd, którym sam do tej pory nie jechał. I dobrze, bo mimo, że też nie był prosty, to jednak łagodniejszy niż ten z prawej strony przełęczy. I znowu wjechałam aż na sam szczyt, bez zatrzymywania i prowadzenia roweru. Coś niesamowitego i nawet prędkość podjeżdżania nie miała dla mnie żadnego znaczenia (5-7 km/h hmm...), najważniejsze było, że wjechałam. 

Jak już tam dotarłam to czułam, po prostu wiedziałam, że tym razem się nie poddam i pokonam wreszcie ten zjazd. I znowu Bodzio dodał mi woli walki i wlał we mnie wiarę w to, że naprawdę dam radę !!!

I  UDAŁO  SIĘ - ZJECHAŁAM  WSZYSTKO, PO PROSTU WSZYSTKO !!!!!  Na dole trzęsły mi się nogi, serce waliło jak oszalałe i aż sobie pokrzyczałam z naprawdę przeogromnej, kosmicznej wręcz radości. Nie wiem, czy czasem to nie był mój największy akt odwagi do tej pory i komu go zawdzięczam? Wielkie dzięki i buziaki za to Bodzio. :):)

Z tej radości wcale nie czułam zmęczenia i propozycję powrotu do domu przez Kozia Halę - od Jelenia za Jodłą przyjęłam ze sporym entuzjazmem. Na podjeździe oczywiście zaczęło wychodzić zmęczenie, ale potem był zjazd do Lewina i znowu radość jazdy wzięła górę. Nawet na krajowej ósemce Bodzio wziął mnie pod swoje skrzydła, kazał wsiąść sobie na koło i z prędkością 30-35 km/h doprowadził nas do Kudowy.

A jak piszę ten wpis to właśnie zakończył się mecz Polaków z Niemcami historycznym zwycięstwem 2:0 dla naszych :)  No i jak tu nie uznać, że to był szczęśliwy dzień. Pierwszy od naprawdę dłuuugiego czasu.

Po środowo-nocnym ataku migreny i kolejnym w pracy już myślałam, że będę leżeć i zdychać. Prochów różnych się nałykałam od środowej nocy do czwartkowego popołudnia trochę dużo i skończyło się i tak dwugodzinnym snem, po zwolnieniu z pracy bo i tak nie dało się funkcjonować. Ale o dziwo o 16 odżyłam, zjadłam i okazało się, że jednak damy radę pojechać na rower. Bodzio postanowił tym razem skorzystać z mojego zaproszenia i wyruszył z nami. On potraktował ten wyjazd jako rozruch przed dniem następnym, my jako spinkę do lepszej jazdy, bo wiadomo - nie ma to jak osobisty trener. :):) 

A ten trener wymyślił nam przejazd przez Miechy na Lelkową, podjazd do kas na Błędnych Skałach i przejazd Skalniakiem. Muszę stwierdzić, że lubię Skalniaka coraz bardziej i jeździ mi się na nim coraz płynniej. Dla Kingi był to znowu pierwszy raz, ale szło jej naprawdę nieźle, mam nadzieję, że jej nie zraziliśmy końcówką, gdzie było oczywiście znoszenie rowerów do szlaku. Dotarliśmy do Lisiej Przełęczy i asfaltem dotarliśmy do IMKI. Przy okazji przeprowadzałam wreszcie konkretny sprawdzian frogów i lampki i oceniam, że frogi są rewelacyjne, a nad lampką muszę jeszcze popracować - przy każdej większej dziurze obraca się wokół kierownicy i świeci we mnie, zamiast na drogę. Chyba jeszcze jedną podkładkę tam muszę wcisnąć.

Przy IMCE stanęliśmy i chwilkę podumaliśmy którędy to do domu - wybór padł w końcu na Drogę Aleksandra. Trzymałyśmy się z Kingą bliziutko siebie, bo w ciemności trochę niepokojąco tam było. Całe szczęście, że znam ten szlak i wiem, czego się mogę pod kołem spodziewać, bo inaczej chyba bym niejedną glebę zaliczyła na kamieniach. A potem już Czermna - lampy oświetlające ulicę - i pożegnanie z Kingą na skrzyżowaniu z ul. Zdrojową.

Bardzo późno tym razem wróciłam z pracy i właściwie nie miałam w planie niczego, poza zjedzeniem wreszcie czegokolwiek. Więc gdy Bogdan rzucił hasło:: przebieraj się wracam z treningu młodych i gdzieś można jeszcze wyskoczyć, to właściwie średnio mi się chciało. W końcu była już 18 ! W sumie wiedziałam, że w tym tygodniu wiele nie pojeżdżę, więc się przemogłam i po chwili pod domem nastąpiła zmiana rowerzystów: Wiktor do domu, my w drogę.

Wyboru wielkiego nie było, bo oczywiście po co brać lampki? Ale teren zaliczony - za mostkiem w Czermnej (tam chyba nie ma żadnego szlaku) do rozjazdu w Pstrążnej. Podjechałam wreszcie podjazd pod szlaban i chyba gdyby nie Bogdan, który właśnie spod szlabanu pohukiwał, żebym nie pękała, to pewnie jak zwykle bym w tym miejscu wprowadziła rower. Potem to już asfaltem do domu. 

Jednak taka forma relaksu jest zdecydowanie lepsza.

Dawno już nie byliśmy nigdzie w trójkę, a że niedziela wyglądała pięknie, postanowiliśmy zrobić mocniejszy trening Wiktorowi przed sobotnim wyścigiem w Chojnowie. Poza tym chciałam się przyjrzeć, jak sobie młody radzi po niedawnym wypadku rowerowym, gdy jadąc na orlika zderzył się z karetką pogotowia. Miał przy tym więcej szczęścia, niż rozumu i skończyło się na szyciu nogi, ale strach mógł pozostać, tym bardziej, że dwa tygodnie później wystraszył się jadącego za blisko auta i znowu zaliczył lądowanie.

Piekło już nam się lekko znudziło, więc Bogdan wybrał kierunek w stronę przeciwną - czyli na Karłów. Panowie troszkę oszukiwali pod górę, tzn.: Bogdan popychał Wiktora,  żeby było szybciej, ale ten przynajmniej się nie zniechęcił, bo w planach był dłuższy dystans. Szok natomiast  zaliczyłam na IMCE, gdy zobaczyłam, jaką autostradę usiłują tam zrobić i za szlabanem wycięto kosmiczną ilość drzew.
I jak ma się do tego rowerzysta w lesie?!!!!


Do Batorówka docieraliśmy przez Sekstans i tam nastąpiła zmiana rowerów. Wiktor przesiadł się na mojego fulla, a ja na jego decathlona. O mój Boże, co za masakra! Już zapomniałam, że od tego właśnie cuda zaczynałam swoją przygodę z jeżdżeniem i nawet szlaki w Tatrach na nim zaliczyłam. Sztywny, wysoki, bez spd - każdy kamień czułam. Ale czego się nie robi dla dziecka, żeby tylko dało radę przeżyć tę podróż?

Moja prędkość na tym cudzie spadła od razu o co najmniej kilka kilometrów, za to Wiktor pomknął jak chart spuszczony ze smyczy. Dogonić go nie mogłam, zastanawiając się przy tym, jak ja mogłam kiedyś jeździć bez spd? Z mety wróciły obawy o kolano, co dodatkowo mnie spowolniło.

Takie wspaniałe tereny do jazdy są na naszym terenie, a tak mało dziewczyn, które chciałyby z tego skorzystać (mam nadzieję, że nie czytają tego bloga leśnicy z PNGS-u:):)). Z chłopakami nie ma się co umawiać, bo wszyscy są zbyt mocni, jak na moje możliwości. Oni podchodzą do tego poważnie i treningowo, ja rekreacyjnie. Ula nie jest z Kudowy, więc ciężko jej się wyrwać na co dzień.  I w końcu objawiła mi się dziewczyna pełna zapału, dla której asfalt jest przereklamowany :) Moje zdanie na temat asfaltu jest podobne, choć są "okoliczności przyrody", po których wiem, że tak być nie musi:). 

Ale do rzeczy: z kudowskiego wyścigu wyniosłam jeszcze jeden pozytyw, dzięki któremu wróciła mi ochota na rower. Poznałam wreszcie Kingę - rowerową kudowiankę, która jak się okazało wcale nie była taka nieznajoma. Niedużo czasu upłynęło i w końcu zgadałyśmy się na wspólny wyjazd. Nie mogłyśmy się do tej pory spotkać, bo ona "obstawia" raczej tereny Brzozowia i Pogórza Orlickiego, a ja Góry Stołowe, dlatego na pierwszy raz to ja wybrałam kierunek naszej trasy. Musiałam, po prostu musiałam, pokazać jej chociaż te najbardziej ulubione przeze mnie szlaki, czyli trawers z Czermnej do Pstrążnej, niebieski z Lelkowej do IMKI i Machovskie Konciny.

Super się jechało z kimś, kto ma podobne tempo jazdy i komu można przekazać to, czego się sama do tej pory nauczyłam. Poza tym mieszkamy razem w jednym mieście, co powoduje, że tematów do rozmów nie brakuje, a nawet osoby spotkane po drodze okazują się znane nam obu, a to wywołuje kolejne tematy do rozmów. Wrażenia są więc przemiłe i nie zatarła tego nawet przepiękna gleba na błocie, po której dołączyłam do kolekcji uszkodzeń na ciele obcierkę na lewej łopatce, gdy Lycan przerzucił mnie przez siebie, jak zapaśnik w judo.

Czyli do 3000 km w tym roku jednak dociągnę. W porównaniu z resztą bs-owców to oczywiście żaden rekord, ale jak na pierwszy rok jeżdżenia, to i tak będzie mój sukces. Następnym razem obstawimy jej rejony i już się cieszę na to spotkanie.