Skalniak

Poniedziałek, 11 maja 2015 · dodano: 14.05.2015 | Komentarze 1

Trasa pół na pół: asfaltowo-terenowa, ale od początku chodził mi po głowie Skalniak.

Na szczycie ul. Słonecznej rozdzielamy się i ja jadę w dół asfaltem, a Bogdan ciśnie przez górki. Spotykamy się w Jeleniowie. Jestem pierwsza, więc w chwili oczekiwania trzaskam sweetfocię :)

"Nadejszła wiekopomna chwila", w której to ja oczekiwałam na przyjazd Bogdana.

Po rychlebskich glebach Bogdan postanowił jeździć w długich rękawiczkach - choć to musztarda po obiedzie. Ale palec jest mocno stłuczony, więc lepsza taka ochrona, niż żadna. Latawki nadal do nas lecą, więc trzeba sobie jakoś radzić.
                                                                         
Podziwiamy przez chwilę widoki - są po prostu cudne.

A potem wjeżdżamy w najbardziej piaszczystą i kamienistą część Skalniaka - tutaj rower zawsze dostaje w d...., po kałużach i błocie piach wciska się w łańcuch strasznie. A przy okazji trzeba uważać na wystające z piachu kamienie i skały. Cudo, bardzo lubię tę trasę.
                                                                          
Bogdan pomknął do przodu i gdy sobie spokojnie jechałam nagle natknęłam się na stojący rower. Upss, a gdzie rowerzysta? No, dobrą chwilę trwalo, zanim go znalazłam....
                                                                          
A z innej perspektywy wyglądało to tak:

Do tego drzewa dojechaliśmy bez najmniejszych problemów, a potem przez moment trzeba było przeprowadzić rower:
                                                                                 
                                                                                 
                                 A ostatecznie dociera się do belek, z których zjechać się jednak na ten moment nie da.
                                                                                                            Może na enduro?
                                                                                 
                                                                                 
Do domu powrót oczywiście asfaltem do IMKI i Lelkowej, a potem czerwonym szlakiem do Jakubowic. Teraz już ten szlak nie sprawia mi żadnych trudności, wręcz przeciwnie - znając każdy kamień, zakręt i korzeń, jedzie się przecudnie. A pamiętam swoje pierwsze jazdy po nim - wtedy wydawał mi się nieprzejeżdżalny. Woow.

Super trasa - polecam każdemu.