Info

avatar Ten blog rowerowy prowadzi ankaj28 z miasteczka Kudowa-Zdrój. Mam przejechane 14664.11 kilometrów w tym 5565.00 w terenie. Jeżdżę z prędkością średnią 11.12 km/h i się wcale nie chwalę.
Więcej o mnie.

2013 r.:
button stats bikestats.pl
2014 r.:
button stats bikestats.pl
2015 r.:
button stats bikestats.pl
2016 r.:
baton rowerowy bikestats.pl

Dzienne odwiedziny bloga:

Kategorie bloga

Znajomi

wszyscy znajomi(28)

Moje rowery

Canyon 8418 km
Lycan 4496 km

Wykres roczny

Wykres roczny blog rowerowy ankaj28.bikestats.pl

Archiwum bloga

Wpisy archiwalne w miesiącu

Kwiecień, 2015

Dystans całkowity:383.30 km (w terenie 193.50 km; 50.48%)
Czas w ruchu:33:03
Średnia prędkość:11.60 km/h
Maksymalna prędkość:53.70 km/h
Suma podjazdów:8955 m
Liczba aktywności:15
Średnio na aktywność:25.55 km i 2h 12m
Więcej statystyk
  • DST 47.00km
  • Teren 12.00km
  • Czas 03:28
  • VAVG 13.56km/h
  • VMAX 53.70km/h
  • Temperatura 17.0°C
  • Podjazdy 1020m
  • Sprzęt Canyon
  • Aktywność Jazda na rowerze

Pierwszy w tym roku 1000 w pionie

Sobota, 11 kwietnia 2015 · dodano: 11.04.2015 | Komentarze 2

Sobota.
Ciepło.
Bogdan w pracy, ja nie.
Co tu robić?
Pojeździć?
Ok. :)

Układałam sobie w głowie plan i kierunek stworzył się sam: Bukowina - Droga Aleksandra - NIEBIESKI  NA IMKĘ - a potem może Pasterka, Radków? Zobaczę, jak wyjdzie.
Taki tłok na niebie, jak dzisiaj, to nieczęsty widok. Oprócz lotników, były jeszcze samoloty, bociany i jakieś inne wielkie ptaszki, co chwila mi coś fruwało nad głową i to całkiem nisko. To jedni z nich:


Jechałam bez presji czasu, co z reguły determinuje moje jazdy w tygodniu i być może dlatego był to bardzo udany wyjazd: nie stresowałam się, że ktoś na mnie czeka, nudzi się albo denerwuje, trzymałam swoje własne tempo, stanęłam tam gdzie chciałam zrobić fotkę lub przerwę. 
Fajnie.
Ale przyznaję, ze na ogół wyjazdy w pojedynkę nie sprawiają mi aż tyle frajdy, co dziś, jakoś typem samotnika nie jestem i lubię towarzystwo, nawet jeśli tylko na postojach. Wjazd do Drogi Aleksandra zajął mi 40 minut i to jest całkiem dobry czas, jak na mnie. O wiele ważniejsze było, że wjechane w całości, bez przystanku, a hopki tam są niektóre bardzo wredne.

No to do niebieskiego marsz.
Stęskniłam się bardzo za moim 2-kilometrowym jednym z najbardziej ulubionych kawałeczków Gór Stołowych. Tym bardziej, że kilka razy już w tym roku się do niego dobierałam i nic - zaśnieżony, oblodzony, nieprzystępny. Aż do dziś !!!!! Dziś wreszcie go ujeździłam w całości. Wszystko, czego nie mogłam w tamtym roku przejechać dzisiaj po prostu zjechałam, jakbym nic innego od stu lat nie robiła. I myśl na kamolach mi zaświtała w głowie: no i o co było tyle hałasu przez cały rok? Nawet nie próbowałam przejeżdżać kamoli bokiem po ścieżce, tylko centralnie przez środek się władowałam. No bo skoro telewizorom dałam radę .....?

Piękne uczucie, przekonać się, że jest progres w jeździe.

Niebieski szlak pod Szczelińcem też jest już przyjazny dla pieszych i rowerzystów:


Do Pasterki zjechałam asfaltem, bo dzień wcześniej Bogdan przejeżdżał przez łąki pasterskie i zaliczał kąpiele wodne. Mi się nie chciało. Następnym razem może. ale schronisko tym razem minęłam i pojechałam prosto na Machowski Krzyż, bo jednak niebieski szlak do Radkowa kołatał mi się w głowie coraz mocniej.

Zjazd fajny, choć ręce bolą, bo i tarka tutaj jest, i kamole, i mokro, i piasek, i stromo. 3 km testów dla Nerva. Zdał na 5.

A potem ląduje się na przystanku w Bożanowie i przychodzi oświecenie - kurczę ile to z powrotem do góry będzie kilometrów podjazdu?  Więc przez Radków do Karłowa i na ostatnim podjazdowym zakręcie przed Lisią Przełęczą....dokładnie w tym oto miejscu:

Garmin pokazał mi taką informację:


WOOOOOW !!!! Pierwsze w tym roku i to na niecałych 50 kilosach. Jestem z siebie dumna. A mapkę wkleję, jak w końcu skonsultuję z Ryjkiem, co robię źle, że się nie pojawia.

Kategoria Góry Stołowe, W pojedynkę


  • DST 24.60km
  • Teren 18.00km
  • Czas 02:09
  • VAVG 11.44km/h
  • VMAX 38.00km/h
  • Temperatura 12.0°C
  • Podjazdy 600m
  • Sprzęt Canyon
  • Aktywność Jazda na rowerze
Uczestnicy

Miał być Grodziec, a wyszedł czerwony szlak do Jakubowic

Piątek, 10 kwietnia 2015 · dodano: 11.04.2015 | Komentarze 1

Baby jednak mają przerąbane: zawsze musi się trafić dzień, gdzie mimo najlepszych chęci i entuzjazmu w głowie, organizm mówi nie - teraz zwolnij i nie wariuj, bo ci nie pozwolę. No i właśnie tak się stało - mieliśmy dotrzeć na Grodziec i zaliczyć fantastyczny zjazd na Zielone Ludowe, a zaliczyliśmy Las Kościelny i dojazd do Kulina. Tam właśnie mój organizm powiedział: mam cię w nosie i dalej pod górę nie jadę. No cóż - dobrze, że Bogdan też jakoś ciśnienia nie miał i skierowaliśmy się na zielony szlak do IMKI. Śnieg już pięknie opuścił tereny i jechało się naprawdę fajnie do góry - aż się zdziwiłam, sądząc po tym, jak jeszcze "przed chwilą" mi się NIE CHCIAŁO. Ale motywacja też robi swoje, bo chociaż w nagrodę niebieski i czerwony szlak by się przydał. I huraaaa - dało się. Dotarliśmy nawet na wyższy odcinek czerwonego szlaku - tego z kładkami i korzeniami - a w chwili obecnej z powycinanymi drzewami. Normalnie jakiś armagedon w tym lesie się odbywa. Na każdym odcinku w lesie hałdy gałęzi, pnie i inne zalegające badziewie. CO ONI TAM ROBIĄ?!!!!! Jeszcze trochę to cały las wytną, masakra jakaś.




Ave Ja! Stwierdził Bodzio po wjechaniu pod górę kamoli na niebieskim szlaku. Racja.

I tak wygląda tam teraz wszędzie.




Kategoria Góry Stołowe, Trening


  • DST 22.00km
  • Czas 01:30
  • VAVG 14.67km/h
  • VMAX 48.60km/h
  • Podjazdy 490m
  • Sprzęt Canyon
  • Aktywność Jazda na rowerze

Bez kombinowania: Karłów i z powrotem

Wtorek, 7 kwietnia 2015 · dodano: 08.04.2015 | Komentarze 1

Nie samym terenem człowiek żyje, czarną robotę też trzeba zacząć odwalać, czyli: podjazdy. Nie ma lepszej metody na dotarcie do kondycji. Tym bardziej, że śnieg jeszcze niestety nie chce opuścić gór. Trening asfaltowy. Chwalić się jeszcze nie ma czym: 35 minut do IMKI i kolejne 15 minut do Karłowa - łącznie 50 - szału nie ma. Zmarzłam jednak okrutnie, a jadąc w dół rozbawił mnie pan kierowca w punto na poznańskich blachach, który jechał za mną całą drogę Stu Zakrętów i wyprzedził mnie dopiero w Kudowie.
Lisia Przełęcz:


Karłów i niespodzianka: tu też wzięli się za wycinkę drzew.

Z ciekawości podjechałam pod Szczeliniec, choć na ostatnich 5 metrach koło mi się ślizgnęło na śniegu i nie dało już rady ruszyć.


A niebieski wygląda na razie tak - nawet kawałek przejechałam, ale po jakiś 20 metrach odechciało mi się walczyć z mokrym śniegiem i śliskimi kamieniami.



Kategoria Góry Stołowe, Trening


  • DST 28.00km
  • Teren 12.00km
  • Czas 02:58
  • VAVG 9.44km/h
  • VMAX 43.90km/h
  • Podjazdy 620m
  • Sprzęt Canyon
  • Aktywność Jazda na rowerze
Uczestnicy

Las Kościelny-Dańczów-Imka-Bukowina

Niedziela, 5 kwietnia 2015 · dodano: 06.04.2015 | Komentarze 1

Świąteczne jedzenie trzeba było jakoś spalić, więc najlepszym sposobem jest ruch, czyli niedzielna przejażdżka. Na wiosnę trasa wokół komina jest dość ciekawa, bo daje możliwości sprawdzenia własnego stanu technicznego. Plan prosty: początek w stronę Karłowa, ale za szlabanem za Zakręcie Śmierci już wjazd w teren i kierunek: Las Kościelny.

Potem górkami w stronę Jeleniowa

i przez Dańczów do kolejnego szlabanu - tym razem prowadzącego  zielonym szlakiem na IMKĘ.
Od tego miejsca jazdę utrudniał śnieg, zalegający jeszcze mocno po ostatnich opadach. Nie wróżyło to dobrze i właściwie im dalej w górę tym było gorzej. Dobrze, że chociaż śnieg był na tyle zbity, że mozna bylo po nim jakoś jechać. Poza jednym przystankiem na pilne potrzeby :), cały wjazd do IMKI wjechałam nie spadając z roweru, co mnie bardzo ucieszyło.

Przy następnym szlabanie - na IMCE - widok głębokiej zimy rozwiał moje nadzieje na dalszą jazdę terenem.

Dotarliśmy więc asfaltem do Lelkowej i Drogą Aleksandra pojechaliśmy w kierunku kolejnego szlabanu. Śnieg, zimno i lód - to nie jazda dla mnie. Jazdą w dół w takich warunkach zmęczyłam się bardziej, niż pod górę i fanką rowerowej zimy jednak nie zostanę.

Postanowiliśmy jeszcze sprawdzić, jak wygląda szlak z Bukowiny do szopki ruchomej i już wiemy, że przez dłuższy czas błędem będzie tamtędy jeździć. Bo jazdy tam nie ma - tam są roboty leśne, po których powstanie kolejna autostrada. Coś strasznego, wygląda na to, że ktoś ma zamiar pozbawić nas wszystkich naprawdę ciekawych miejsc do zjeżdżania.

W tym dniu mój Canyonek zaliczył wreszcie pierwszą myjnię w swoim życiu i znowu wygląda ślicznie (choć ubłocony też mi się bardzo podoba). Wzięłam sobie rady emi do serca i gdzie się tylko dało, próbowałam ćwiczyć stanie na rowerze i start z siodełka - cholera trudne. Ale w końcu się nauczę.
Kategoria Góry Stołowe, Trening


  • DST 15.00km
  • Teren 13.50km
  • Czas 01:52
  • VAVG 8.04km/h
  • VMAX 40.50km/h
  • Podjazdy 538m
  • Sprzęt Canyon
  • Aktywność Jazda na rowerze
Uczestnicy

Polanickie ścieżki

Sobota, 4 kwietnia 2015 · dodano: 06.04.2015 | Komentarze 3

Na świąteczny wypad w Wielką Sobotę umówiliśmy się z Kubą i Emi, którzy gościli sobie w Polanicy. Blisko, więc jak tu nie skorzystać? Okazało się przy tym, iż choć to my mieszkamy bliżej Polanicy, to wcale nie znaczy, że lepiej znamy ścieżki nad nią i tym razem to Świdniczanie przejęli rolę przewodników. A trzeba przyznać, że tereny tam są naprawdę świetne do jazdy terenowej.

Patrząc na wykres Garmina, wyszły nam 3 pętle i jedyny punkt charakterystyczny, do którego bym trafiła, to Szczytnik. Reszta stanowiła dla mnie odkrywanie nowego i świetną zabawę. Na niedługim dystansie (15-17 km, zależy u którego jeźdźca) mieliśmy błotniste podjazdy i zjazdy, singielki, skały, stromizny, na które strach było z góry patrzeć, hopki do skakania i noszenie rowerów przez powalone drzewa. Pogoda też nam urozmaicała wycieczkę, bo w jednym momencie podpuszczała nas pięknym słońcem, żeby po chwili zafundować nam zadymkę śnieżną.

Pierwsza stromizna wyglądała mniej więcej tak:

I oczywiście tylko ja jej nie zjechałam - tam wyżej było zdecydowanie bardziej przerażająco, ale hardkorowa trójka poradziła sobie z nią tak szybko, że nie zdążyli sobie nawzajem zdjęć zrobić i tylko ja na fragmencie się załapałam. Trudność (dla mnie) na tym odcinku polegała na masakrycznym nachyleniu terenu i uskoku za korzeniem, którego na zdjęciu wcale nie widać, a z góry pole widzenia skończyło mi się na korzeniu, więc gleba była nieunikniona.

Po objechaniu pierwszej pętli, zrobiliśmy przystanek na Szczytniku, gdzie wznieśliśmy świąteczny toast za spotkanie i przy okazji oglądaliśmy ślady po wcześniejszych próbach samobójczych Emi i Kuby.

Pierwszy raz byłam też na punkcie widokowym (ale siara) przy zamku


A tuż obok zamku kryją się takie oto cudowne ścieżki i miejscówki:






Potem był następny zjazd, z którego zwłaszcza Kuba się ucieszył. Ja, jak  zobaczyłam ten stok, to postanowiłam pożyć jeszcze trochę i zabawić się w fotografa, więc zaliczyłam szybki bieg z rowerem w dół i oto efekty:


Po Kubie Bogdan nadciąga z daleka.....

a tu przemyka obok mnie i udaje mi się wreszcie zrobić mu zdjęcie w trakcie zjazdu, z czego się bardzo cieszę.


Następnym celem były hopki, ale pogoda w tym czasie postanowiła spłatać nam figla i trochę nas zniechęcić - nie udało jej się na szczęście.


Kuba pokazuje nam, jak powinien wyglądać prawidłowo wykonany skok:

Emi więc leci za nim: bliżej, ale też wyszło...

Moja pierwsza próba, oczywiście nieudana, bo przejechana, a nie przeskoczona, ale doświadczenie bardzo ciekawe

I Bogdan, który jako fotograf nie załapał się na animację, więc korzystam z fotki Emi:

W dalszej drodze zaliczyliśmy ciekawe miejsce i w tym momencie pomyślałam, że to chyba feniksowo-ryjkowe miejsce na ogniska, bo tak jakoś znajomo wyglądało, choć pierwszy na oczy raz je widziałam :

Zaliczyliśmy też kamieniołom

I w końcu dotarliśmy do fantastycznego odcinka zjazdu: krótkiego, ale bardzo technicznego. Ja spróbowałam dwa razy i za każdym razem docierałam do połowy, glebę zaliczając przy tym koncertową.

Ale Emi i Bogdan? Proszę bardzo:






A na koniec dotarliśmy do następnego zjazdu z cyklu: STROMY i tym razem postanowiłam się nie poddawać, tylko spróbować go zjechać. Na tym zdjęciu widać Kubę, który przemknął, jak strzała, powyżej stoi Emi (która wcześniej oczywiście poszła na pierwszy ogień) i intensywnie zachęca mnie do zjazdu - a ja to ta mała biała kropeczka na końcu zdjęcia.

W końcu ruszyłam....

..... i w połowie zjazdu utknęłam....

I w końcu znalazł się ktoś mądry, kto uświadomił mi, co jeszcze - oprócz zaciskania klamek na zjeździe - robię nie tak, jak powinnam, a właściwie w ogóle nie robię: Emi w końcu zwróciła uwagę, że ja w ogóle nie startuję, czyli kompletnie bez sensu się odbijam na pedale, zamiast posadzić tyłek na siodełku i ustawić nogę. Dość cierpliwie próbowała mi to wytłumaczyć i pokazać, ale ja to teraz muszę poprzestawiać sobie w głowie, bo najgorzej, jak ktoś od początku nabrał złych nawyków. A powinno to wyglądać tak:

Albo tak (choć to wtrącenie z innej wycieczki, ale chodzi mi o pozycję na postoju):

Bawiłam się przednie i odkryłam przy okazji do czego muszę wrócić, żeby poprawić swoją technikę startowania. Przyda się na pewno. I niektóre zdjęcia podkradłam Emi. Dzięki za ten świąteczny wypad.

Kategoria Bikestats, Góry Bystrzyckie, Góry Stołowe